Hatırladın mı ?

Kelimeler yerini bulunca insanlarda yerini bulur.
Kulaklarını iliştirilmiş bir kaç saniyelik sesten doğabilen bir umut. Az önce kanına karıştı bile.
Gittiğini sanıp beklemekte ,
Beklediğini sanıp geldiğini düşlemekte insanda koca bir boşluktur. Dolmaz demiyorum. Ama orayı doldurmaz diyebiliyorum.
Yazamadıklarımın sorumlususun sen. Kazıyamadıklarımın..
Gönül rahatlığıyla unutmaz ki insan. Sen sabaha kadar anlat. Unutamadığı kadar susacakları kalır insanın.
İnsanın derinliği bazen kendi başına da bela olur. Mesela sessizce boğulursunuz kendinizde ,fakat anlatırsanız , anlattığınız kişi sizden önce çırpınmaya başlar. Bu kez
Nedenini bildiğim bir keder akıyor damarlarımdan.
Ve nedenini hatırlamak insanın takatini yerden kesiyor. Ayaklarından.. Sarılacak bir şeyler bulamayınca göğsümüze bastırdığımız kitaplara bile kan bulaşıyor yer yer.
Yine de konuşarak değil ,
Susarak asi.
Yaş dökerken bile ,
Başı dik gözleri yerde.
Bir meseleyi kesip atmanın ,
Yüreğe çentik atmak olduğunu bilerek. Yine de yapmak.
Kendini gördüğünde beni de hatırladın mı ?