Havası sıcak, süreci soğuk bir şehir. Vicdanlarını çamaşır gibi iki ucundan ipe asmış insanların bulunduğu, alimi tutsak, talebeleri mahzun bir memleket bıraktım ardımda. Endişe etmiyorum, kalbim çantamda kitabımın arasında, kalemimin siyah ucuyla beyaz sayfam arasındaki o boşlukta. Kalbim yanımda, vicdan diğer adı onun.
Güneş tepelerin ardından kendini gösteriyor şimdi. Camıma, canıma yansıyor. Göz kapaklarımda hissediyorum sıcaklığını, hiç rahatsız etmiyor. İnsanların vicdanları ipte kaldı diyorum, sıcaklığından biraz nasiplenseler,kurusa vicdan gömlekleri, Giyinip çıksalar sokaklara. Belki o zaman yürürken kaldırabilirim başımı, belki temizlenir caddeler, belki kırmızı ışıkta mendil, parklarda pamukşeker satan çocukları sırtlarında çantayla okul yolunda görürüz...
İnsanlar, insanlık damarlarını dişleriyle çekip koparmışlar diyorum. Elbirliğiyle bir düğüm atsak kopan damarlarına, yoksa insanlık kaybından ölecek hepsi. Hepsinin eline bir sopa versek en azından, sonunu göremedikleri bir yolda yürüyorlar. Bastıkları yeri bir yoklayıp atsalar adımlarını . Belki kör değildir hepsi. İnatla taktıkları siyah gözlüklerini çıkarsalar görecekler aydınlığı. Doğuştan kör birine kırmızıyı anlatmak kadar zor bazı şeyleri anlatmak. Sahi nasıl anlatılır ki? Elma desen, kan desen, domates bile desen bir hiç mesabesinde. Öyle işte.
Hava gittikçe serinliyor, yarısı açık olan penceremi kapatıyorum. Şimdi dağlar çok güzel, hiç görmediğim kuşları görüyorum. Yeter diyorum şimdilik. Daha yolu dahi yarılamadın, bir şeyler yazmak için çok erken. Sen görmeye çalış sadece. Gördüklerini pekala anlatabilirsin ancak ya göremezsen? Dağlara bak diyor babam "Biz onları yeryüzüne kazık olarak çaktık" ayetini söylüyor. Kulaklığımı çıkardım, gözüm dağlarda, içimde gitmek istediğim yerlerin özlemi var. Özlemim hiç gitmediğim diyarlara. Ekranıma yansıyan güneşe sitem ediyorum. Tamam bırakıyorum işte, yazmıyorum. Gözlerim dağlarda.
Kulağımda belli belirsiz kuş ötüşleri. Kalbimde tuhaf bir his.
İçimde gitmek istediğim yerlerin özlemi var.
12.08.2019/
ALADAĞ - Gidiş Yolu
Güneş tepelerin ardından kendini gösteriyor şimdi. Camıma, canıma yansıyor. Göz kapaklarımda hissediyorum sıcaklığını, hiç rahatsız etmiyor. İnsanların vicdanları ipte kaldı diyorum, sıcaklığından biraz nasiplenseler,kurusa vicdan gömlekleri, Giyinip çıksalar sokaklara. Belki o zaman yürürken kaldırabilirim başımı, belki temizlenir caddeler, belki kırmızı ışıkta mendil, parklarda pamukşeker satan çocukları sırtlarında çantayla okul yolunda görürüz...
İnsanlar, insanlık damarlarını dişleriyle çekip koparmışlar diyorum. Elbirliğiyle bir düğüm atsak kopan damarlarına, yoksa insanlık kaybından ölecek hepsi. Hepsinin eline bir sopa versek en azından, sonunu göremedikleri bir yolda yürüyorlar. Bastıkları yeri bir yoklayıp atsalar adımlarını . Belki kör değildir hepsi. İnatla taktıkları siyah gözlüklerini çıkarsalar görecekler aydınlığı. Doğuştan kör birine kırmızıyı anlatmak kadar zor bazı şeyleri anlatmak. Sahi nasıl anlatılır ki? Elma desen, kan desen, domates bile desen bir hiç mesabesinde. Öyle işte.
Hava gittikçe serinliyor, yarısı açık olan penceremi kapatıyorum. Şimdi dağlar çok güzel, hiç görmediğim kuşları görüyorum. Yeter diyorum şimdilik. Daha yolu dahi yarılamadın, bir şeyler yazmak için çok erken. Sen görmeye çalış sadece. Gördüklerini pekala anlatabilirsin ancak ya göremezsen? Dağlara bak diyor babam "Biz onları yeryüzüne kazık olarak çaktık" ayetini söylüyor. Kulaklığımı çıkardım, gözüm dağlarda, içimde gitmek istediğim yerlerin özlemi var. Özlemim hiç gitmediğim diyarlara. Ekranıma yansıyan güneşe sitem ediyorum. Tamam bırakıyorum işte, yazmıyorum. Gözlerim dağlarda.
Kulağımda belli belirsiz kuş ötüşleri. Kalbimde tuhaf bir his.
İçimde gitmek istediğim yerlerin özlemi var.
12.08.2019/
ALADAĞ - Gidiş Yolu
1 kişi beğendi ·
Yazarın diğer paylaşımları;
