Hayata gelirken ve giderken emin olacağımız tek şey: "Yalnızlık"

Hayata gelirken ve hayattan giderken emin olacağımız bir tek şey var: Yalnızlık. Bu dünyada hüküm süren insanoğlu, yalnızlığın tıpkı derisinin bir parçası gibi onunla ilerleyeceğini de bilir. Bütün ömrümüz bu yalnızlık hissini biraz olsun kırmak, boşlukları doldurmak ve nefes almaya çabalamakla geçer. Çünkü kendimizi sevsek bile, başka insanların da bize bizim gözümüzle bakma hissinden hoşlanırız. Yalnızlık insana duvarları, karanlığı ve bazen ölümü anımsatır. Birliktelikler ise insanın kendinden sıkılmasının önüne geçer ve bir nebze olsun yaşamı kolaylaştırır.

Yalnızlığın her zaman bu denli karamsar bir durum olduğuna inanmak mümkün değil. Sonbaharın puslu havasında pencerenin arkasından dünyayı seyretmek yalnızlığın en huzurlu halidir. Koltuğuna oturup kitabının sayfaları arasında kaybolmak, yalnız olduğun halde kendini eksik ya da boşlukta hissetmemek gibidir. Çevrende sevdiklerin olsa bile, gece yastığa başını koyduğunda sadece sana ait olan ve kurgusunu senin ürettiğin hayallere dalmak, yaşamı çekilir kılan yegane şeydir. Peki yalnızlık bizim için hem bu denli bir nimet hem de çoğu zaman külfet oluyorsa yapmamız gereken nedir?

Asıl yapılması gereken şey, bireyin kendisiyle olan mücadelesinde soluklanırken yine kendisine ihtiyacı olduğunu anımsamasıdır. Yalnızlığın dinmesi gereken noktada, insanlarla olan iletişim gücü devreye girer. Sevmek, temas kurmak, eğlenmek, dertleşmek ve çok daha fazlası... Fakat mühim olan nokta, günün sonunda kişinin kendisiyle kaldığında eksik hissetmemesidir. Çünkü birey kendini kendisiyle vakit geçirecek şekilde yetiştirirse, yalnızlığın olağan bir durum olduğunu algılar. Bu da onu sürekli bir insan arayışından kurtarır ve bir nebze olsun ferahlamasına olanak tanır. Aksi takdirde yalnızlığın sinsi bir duman gibi insanın göğüs kafesini kaplaması işten bile değildir.