…

Hayatı kahkahalarıma sığdırmışlığım çoktur. Ruhum büyüyememiş bir çocuktur benim. Ama fazla kırılgan bir kalbim ve unutamayan bir hafızam var. Sildim dediğim kimseyi silemedim. Canım çok yandı. Yaşama devam etmek istemediğim çok zaman oldu. Her seferinde yeni bir ben inşa ederek tutunmaya çalıştım hayata. Fazlasıyla yorgunum. Duygularını alenen yaşayabilen biri olamadım pek hayatta. Görünen benle yetinmeye çalışan yaralı bir çocuk oldum hep.Dilim başka içim başka konuşur çoğunlukla. Geçenlerde beni gerçekten gören arkadaşlarım kendime bir şey yapmamdan korkup ailemi aramışlar. Evet yaşamaya hevesim yok ama onların düşündüğü şeyi yapacak kadar cesur da değilim. Kendime kıysam sevdiklerime kıyamam. Beni mutlu bilmeliler. Yokluğumla canlarını yakamam. Ama iyi olamıyorum. Canım çok acıyor ve nasıl iyileşeceğimi bilmiyorum.