Hayatım boyunca kendi çıkarlarım menfaatlerim uğruna insan satmadım, hiçbir zaman bencil olmadım. Bana taş atana ben el verdim, kırdılar üzdüler canımı yaktılar ama yine de onlara gülümsedim. Hep affettim, içtiğim bir bardak suyun, yediğim bir lokma ekmeğin, aldığım bir gram sevginin, hakkını sonuna kadar verdim asla nankör olmadım olana da tahammül etmedim. Ne kimseye başımı eğdim ne haksızlık ettim. Sadece çok fazla değer verdim, kendimden çok ödün verdim. Kendimi değersiz kıldım. Hatır gönül bildim kimseye saygısızlık etmedim bana inanan güvenen herkesi asla yarı yolda bırakmadım, sarsmadım. İnsanların hep yalanlarını gördüm sustum salağa yattım görmezden geldim Korktuğum için mi? Hayır. Sadece yüzlerine vurup rencide etmek istemedim. Hayatım boyunca hiç mi hata yapmadım? Tabi ki de yaptım belki her insan kadar. Hatalar insanlara mahsustur insan salaklaşır, şaşar hataya düşebilir. Ama hiçbir zaman yüzümü kızartacak başımı yere eğecek hata yapmadım asla. Herkesi kendi yüreğim gibi bildim, hep inandım, kandım. İyi olabileceklerini düşündüm ama yanıldım. Şimdi tüm bunları yaptığım için kaybettim mi? Hayır aksine kazandım. Neyi mi? insanlığımı! Ben hiç insan kaybetmedim kaybeden beni kaybetti. Birçoğu farkına varıp döndü, yada birçoğu sonradan farkına varacak. ama, asla bir ben olmayacağım. Bir daha asla kimsenin canımı yakmasına izin vermeyeceğim. Beni kırmak için bile bulamayacaklar. Allaha şükür dimdik ayaktayım her zaman söylediğim gibi ben asla kaybetmem.