HEP SENİ GİBİ OLMAK İSTEDİM

Hayatım boyunca çok insan gördüm. Güçlü görünen ama ilk fırtınada yıkılan, sabırlı sandığım ama ilk zorlukta pes eden…
Ama bir kişi vardı ki, ne yaşarsa yaşasın dimdik duran, hep gülümseyen, hep bir yol bulan: Makbule ablam.
Senin gibi olmak istedim hep.
Sana bakıp hayran kaldım yıllarca…
Ne kadar incinmiş olsan da insanlara kırmamaya çalıştın.
Ne kadar yalnız hissetsen de kimseye yük olmadın.
Yüreğinin en dar sokaklarında bile başkalarına yer açabildin.
Bazıları konuşur, bazıları susar…
Ama sen yaşadıklarınla konuştun.
Senin sabrın, benim dersimdi.
Senin duruşun, benim pusulam.
Ve senin sevginden öğrendim:
Gerçek iyilik, karşılık beklemeden yapılanmış.
İnsan büyüdükçe bazı kişilere daha çok kıymet verir ya…
Ben yaş aldıkça, sana olan hayranlığım arttı abla.
Çünkü ne kadar büyürsem büyüyeyim,
senin o şefkatli elin hâlâ omzumda,
o yumuşacık sesin hâlâ içimde yankılanıyor.
Senin gibi olmak istedim hep.
Güçlü ama yumuşak, kararlı ama anlayışlı, net ama sevgi dolu…
Kendi doğrularının arkasında dimdik durabilen ama bir yüreği incitmemek için bin kez düşünen bir insan olmak istedim.
Sen benim örnek aldığım, hayatı öğrenirken gözümden kaçırmadığım bir abla değil…
Bir rol modeldin.
Ve hâlâ öylesin.
Sadece ablamsın diye değil,
Senin gibi biri hayatımda olduğu için şanslı hissediyorum.
Ve her dua edişimde, iyi ki seni tanımışım diyorum.
İyi ki varsın, Makbule ablam.