Hiçlik

“Hiç kimse olmak…” İnsanın aklına ilk, bir eksiklik, bir yokluk, bir kayıp gibi geliyor değil mi? Oysa şu içinde debelendiğimiz çağa baktığımızda, asıl trajedi “herkes” olmaya, “bir şey” olmaya mahkûm edilmiş olmamız. “Hiç kimse” olabilmek, belki de en büyük lüks, en derin isyan.

Çünkü şimdi herkes bir “şey”. Sosyal medyanın ışıltılı vitrinlerinde sergilenen, beğenilerle beslenen, takipçi sayılarıyla değer biçilen birer “marka”. İnsan, kendi özünü, içindeki o karmaşık, kırılgan, tarifsiz varlığı, pazarlanabilir bir kimliğe indirgiyor. “Olduğun” değil, “göründüğün” mühim. “Söylediğin” değil, “paylaştığın”. Derinlik, yerini enstantanelere; samimiyet, yerini kurgulanmış bir özgüvene bırakmış durumda.

Ve insanlar bu yozlaşmanın içinde debeleniyor. Sürekli bir koşuşturma, bir tüketme çılgınlığı, bir onaylanma açlığı. Kalabalıkların içinde, dijital ağlarla birbirine bağlı milyonlarca yalnız insan. Gösterişin, yapaylığın, yüzeyselliğin bu kadar normalleştiği, hatta kutsandığı bir çağda, gerçekten “hiç kimse” olarak kalabilmek, kenarda durup seyredebilmek, belki de en büyük direniş.

Kenarda olmak, reddetmektir bu gürültüyü. Daha azla, daha sade, daha kendi halinde var olmaktır. Gösterişe değil, öze; çokluğa değil, niteliğe; dışarıya değil, içeriye yönelmektir. Bu bir kaçış değil, bir seçiştir. Sistemin dayattığı “başarı”, “görünürlük” ve “kabul görme” hırsından sıyrılıp, kendi değerini kendi içinde bulma cesaretidir.

İnsanların bulunduğu durum, bir anlam krizi. Dışarıdan parıltılı, içeriden bomboş bir hayatın yorgunluğu. Sürekli bir şeyler “olmak” zorunda hissettirilen, ama “olduğu” şeyin kendisine yabancılaşan insanın trajedisi. İşte bu yüzden “hiç kimse olmak”, bu çağın gürültüsü içinde duyulmayan bir çığlık, sükunetle bekleyen bir devrim gibi.

Öyleyse “hiç kimse” olabilme erdemini hatırlamak gerek. Kenarda, sakin, kendi sesini dinleyen… Belki de gerçek anlamını ancak orada, o “hiçlikte” bulacak insan ruhu. Çünkü bazen en dolgun meyve, en sade dalda yetişir; en derin ses, en sakin sessizlikten doğar.