İÇ SESİM.../ ŞİİR #2

(Kendini yerli yersiz öven dünyanın en iyi insanı olduğunu zanneden mütevazilikten uzak. patavatsız insanları gözlemleyerek yazılmış bir iç dökme şiiridir..)

Gördüğümüzü zannediyor ama görmüyoruz.
inanmaktan, güvenmekten uzaklaştık en çok da bu duygulara hasretiz.
İnsanlardan soğuyoruz kendimizin insan olduğunu dahi unutmadan.
güç için yaşıyoruz, istediğiniz için değil, mahkum kaldığınız için istemediklerinizle berabersiniz.

Sevmekten uzaksınız. Ötekileşensiniz, hoşgörüsü bitenlersiniz, yitenlersiniz anlatmak isteneni
anlatmaya çalışan yanlış cümlelersiniz.

Terk etmeyi güç sanıyorsunuz. Kalp kırdıkça bundan onur, şeref duyuyorsunuz çünkü,
değer görülecek bir şeref, bir onur sahibi değilsiniz ve bir karakterinizde yok
Engelli insanlardan daha da engelli durumundasınız yok oluyorsunuz ve bir pişmanlığınız dahi yok
konuşmak için kelimeleriniz yok ama susmak gibi bir niyetinizde yok

Enkaz kadar değersiz ve terk edilmiş bir bölgesiniz ve enkazdan kalan bir moloz parçasısınız.
Yalnızsınız ama diğer enkaz parçalarını kalabalıktan sayıyorsunuz.

Çöp'den daha da çok kirlisiniz masumluktan uzak haysiyetsizlikten hallicesiniz.
İyiyim diyen kötülersiniz kırarsınız dökersiniz bundan anlar diliniz kördür sevgiye kalbiniz
ama en ufak döküntüye gelmezsiniz oysa her şeyde iyi siz ya da en değerli sizsiniz.
Yerdeki sigara izmariti kadar değeriniz yok ama kendinizce paha biçilmezsiniz

İnsansınız ama insanlık kavramı ile ortak bir noktanız bile yok
sözde mutluluğu en çok siz hak ediyorsunuz aynasız mı ulan sizin eviniz?
En temiz aynada pis görünür içiniz çünkü leş'den bile ölü kokar bedeniniz, iğrençsiniz!
beş para etmez kalbiniz satsanız değer bile etmez böbreğiniz

Boşa gelmiş boşa gidensiniz kendinizcesiniz
Gülmenin gram yakışmadığı nadir yüzlersiniz,
yüzlerden hallice yüzsüz kesimdensiniz

Üç kuruşluk yaşam, üç günlük dünya da bir kelebek kadar
hükmünüz yok sizin.
bir bok kadar değer görmezsiniz....
Zehir içsek bu kadar zehirlenmeyiz zehirden dahi betersiniz..