İç yaptım.

Günden güne kendimi kendi gözlerimle görebilme imkanını yitiriyorum galiba. Başkalarıyla göz göze geliyorum kendi yüzüme baktığımda. Bunca kalabalığın ardında kendimi bulamıyorum. Ve korkuyorum bir gün seni gördüğümde de o kalabalığın arasında bulamamaktan.
Kolay olanın zorluğu bu. Koca bir dağ sanıyorum bir çok şeyi. Bir çok şey içimden bile geçemezken. Küçük bir taşın gölgesinde kayboluyorum oysa. Uykuyla uyanıklık arasında gidip gelmek gibi. Görüyor , doğrulamıyorum. Duyuyor , cevaplayamıyorum.
Derken bitiyor her şey.
Kolay ile zor , yakın ile uzak hep birbirine karışıyor.
Yeni yetme bir yalnızlık gibi davranıyor dünya.
Ellerimi bir bekleyişin eşiğinden çıkarta bilseydim. Sana dönmek isterdim.
Geç kalışların iç içe geçmiş pişmanlık tasarılarından kurtulabilseydim eğer.
Sana dönmek isterdim.
Olanı görmek isterdim. Ama hep biteni gördüm ben.
İçimdeki keskin sirke ayak parmaklarımdan yukarı doğru tırmandı hep.
Başımı ellerimin arasına alıp anılarımızı yoğurdum.
Bir yolculuk hissiyatı bıraktı adın.
Bana dur demeleri hep tuhaf geldi bu yüzden.
Nasıl hatırlanacağımı bilmiyorum.
Ama nasıl hatırlanmayacağımı biliyordum.
Bu kavga kımıldamayı unutmuş.
Sen bana hep umuttun.


Birbirine tutamayacağı sözler veren,
Gemiler ve iskeleler gibi.
Mahrumiyetin derinliği güzelleşmiyor.
Bir olmazlıktan , başka bir olmazlığa.
Kimde varız kimde yokuz belirsizliği,
Ağzımın nemini silerken,
Kendimizde olmadığımızı derledim.
Bu ısrarla sürdüremeyecek oluşunun vehmi.
Bu kaderimin gıcırdayan koltuğuna oturup ,
Hayatımın biraz daha dibe doğru ilerlemesini sağlamak.
Artık üstüm başım göğ olmuş ne fark eder.
Ben yalnız sana mavi derdim.

Fecaat yutmuş gövdem.
Kök salarak ilerlemeyi unutmuş.
Yavaşça gözden kaybolmayı sevmiş karanlığında.
Yeşil boya kokan şehirde karşılaşma avuntusu bu.




Bursa / 2019