İçimde Filizlenen Hüzün

İçimde filizlenen bir hüzün var,
Kökleri derinlere inen sessiz bir ağaç gibi.
Her dalında geçmişin hatıraları,
Her yaprağında solgun bir gülüş saklı.

Gökyüzü bazen bakar üstüme,
Bulutlar ağırlaşır, yağmur olur iner.
Benim gözlerimde de öyle bir ağırlık,
Taşır da kimseye dökemez.

Sevincin toprağına ekilmek istedim,
Ama kader, hüzün tohumları serpti.
Şimdi içimde büyüyen bu gölge,
Karanlığıyla bile bana ait.

Yine de biliyorum;
Her filizin bir çiçeğe dönüşme ihtimali vardır.
Belki bir gün, bu hüzün ağacı
Güneşe uzanır, çiçek açar yeniden.