“İffet Artık Modası Geçmiş” Diyenlere

İffet artık modası geçmiş bir erdemdir diyorsun,
Senin ağzında eriyen bu söz,
Bir çürük dişin kokusu gibidir.
Erdemi küçümseyen toplumun
Mezarı çoktan kazılmıştır.

Bugün vitrinlerde beden satılır,
Onur ise mezata çıkarılmıştır.
Kendi bedenini özgürlük sananlar,
Aslında pazarlık masasında köleleşmiştir.
İffetsiz bir toplum,
Diri diri çürüyen bir cesettir.
Karnı tok, ama ruhu açtır.

Kadınını vitrine çıkaran millet,
Erkeğini de köpeğe dönüştürür.
Namusla dalga geçenler,
Bir gün kendi kızının gözlerine bakamaz.
Çünkü iffetsizlik önce utancı öldürür,
Sonra nesli kirletir,
En sonunda toprağa gömer kimliği.

Zannedersin ki moda değişir,
Oysa hakikat eskimez.
İffeti küçümseyen kalpler,
Çamura bulanmış altın gibidir;
Değerini yitirir, ağırlığını kaybeder,
Geriye yalnızca pas kalır.

Toplumlar iffetsizlikle çökmedi mi?
Tarih sana bağırıp söylemiyor mu?
Roma sarhoşlukta boğuldu,
Endülüs rezalette yandı,
Bugün de sokaklarda çıplaklık,
Gözlerde utanmazlık,
Dillerde arsızlık dolaşıyor.

Sen “modası geçti” diyorsun,
Ama aslında kendi çürüklüğünü gizliyorsun.
Vicdanını susturmak için,
Şerefsizliğine kılıf arıyorsun.

Bil ki iffetsizlik,
Özgürlük değil esarettir.
Bedenini açan ruhunu kapatır,
Gülerek satan gözyaşıyla öder.

Bir millet iffeti bırakırsa,
Köksüz bir ağaç gibi yıkılır.
İffeti yok sayan, kendi mezar taşına
“Utancını kaybettiği gün öldü” yazdırır.