İncinene İnşirah

İncinenlere inşirah bahşedilir,
Sessiz sabırlarının alnına nur yazılır.
Kalbi kırılanın yükü hafifler zamanla,
Çünkü Yaralı yürek,
Rahmetin en yakın durağıdır.

Bir ah çekmiştir de kimse duymamıştır,
Gözyaşı secdeye karışmıştır belki.
İşte tam orada,
Gönlün dar koridorlarında
Bir kapı açılır: ferahlık…

Ama incitenlerin vay haline,
Kırdığını unutur,
Kırılanı hatırlamaz.
Zanneder ki gücü yettiği her kalp
Onun suskunluğuna mahkûmdur.

Oysa bilmez,
Her haksızlık bir tanık bırakır göğe,
Her kırık kalp bir dua olur.
Ve dualar,
En geç dönen adalettir.

İncinene huzur iner gecenin ortasında,
İncitenin vicdanı
Kendi sesinden kaçamaz.
Birine yük olan,
Bir gün yükünün altında kalır.

İnşirah, sabredenin nasibidir,
Vay ise kalp yıkanın payına düşer…