...

İnsan bazen her şeyi kaybedince kim olduğunu hatırlar.
Kalabalıklar çekilince adı sessizliğe düşer insanın, ve ilk kez kendi sesiyle tanışır.

Gidenler olur;
omzundan tutan eller, yarına dair verilen sözler…
Bir bir eksilir dünya, fazlalıklar dökülür üzerinden
acıya benzeyen bir arınmayla.

O zaman anlar insan:
Güç sandığı şeylerin aslında yük olduğunu,
tutunduğu dalların kendi köklerini gizlediğini…

Kaybedince öğrenir yalnız yürümeyi,
kırık kalbine rağmen dik durmayı.
Maskeler düşer, ayna konuşur insanla
acımasız ama dürüstçe.

Ve bir sabah her şey eksikken
kendisi tamamlanır.
Ne sahip olduklarıyla ne de kaybettikleriyle,
sadece özüyle kalır geriye.

İnsan bazen her şeyi kaybedince
kim olduğunu hatırlar; çünkü insan,
en çok çıplak kaldığında kendine benzer.