İnsan ve duygu

Duygular da insanla birlikte büyür,
Toprağa düşen bir tohum gibi,
İlkbaharın sabahında uyanır,
Güneşin altında kök salar yavaşça.

Çocuklukta saf ve berrak,
Bir nehir gibi akar içimizden,
Sevinç bir çiçek gibi açar aniden,
Üzüntü ise gölgede sessizce bekler.

Gençlik gelir, rüzgâr olur hayat,
Duygular savrulur bazen,
Ama her çarpışta, her yara iziyle,
Biraz daha derinleşir, biraz daha bilgeleşir.

Sevgi, acı ve umut yan yana büyür,
İçimizde dallar salar, gökyüzüne uzanır,
Kimi zaman fırtına ile test edilir,
Kimi zaman ise sessiz bir bahar yağmurunda sulanır.

Ve insan yaş aldıkça anlar,
Duygularını bastırmak değil, anlamak gerekir,
Çünkü her his bir hikâyedir,
Her gözyaşı bir derstir,
Ve her gülüş bir zafer…

Duygular da insanla birlikte büyür,
Tıpkı kalbin kendi öyküsünü yazması gibi,
Ve insan, hayatın her döneminde,
Kendi duygularının bahçesinde yürür,
Biraz daha olgun, biraz daha kendine ait.