İnsan sevmezse ölür

İnsan, nefes alarak değil; severek yaşar. Kalbi atan herkes hayattadır sanılır ama sevmeden yaşayanlar, yalnızca zamana katlanır. Çünkü sevgi, ruhun gıdasıdır; alınmadığında beden ayakta kalsa da insanın içi yavaş yavaş çöker.

Sevmemeyi güç sananlar yanılır. Asıl cesaret, incinme ihtimaline rağmen sevebilmektir. Sevmek, zayıflık değil; insan kalabilmenin son şartıdır. Kalbini kapatan, kendini koruduğunu zanneder ama aslında hayata kapanır. Zamanla ne umut kalır ne heyecan… Gülüşler mekanikleşir, sabahlar anlamsızlaşır.

İnsan sevgisiz kaldığında katılaşır. Merhameti körelir, vicdanı susar. Önce başkalarına karşı soğur, sonra kendine yabancılaşır. En tehlikelisi de budur: İnsan kendine yabancılaştığında, yaşasa bile içten içe ölür.

Sevgi illa büyük aşklar değildir. Bir çocuğun başını okşamak, bir ağacı sulamak, bir yaraya sessizce merhem olmak da sevgidir. Hayatı sevmek, kendini affetmek, düşene el uzatmak… Bunların her biri ruhu hayatta tutar.

Unutma: Kalbini korumak için sevgiden vazgeçersen, koruduğun şey kalp olmaz; sadece kabuğu olur. İnsan sevmezse sertleşir, sertleşirse kırılır. Ve kırılan her şey gibi, sessizce dağılır.

O yüzden sev. Yorulsan da sev, incinsen de sev. Çünkü insan sevmezse ölür; seven insan ise, her şeye rağmen yaşamaya devam eder.