İnsanların Gece Duygusu

İnsanlar geceleri duygularına yenik düşer. Bu durum bilimsel olarak da açıklanmış durumda. Peki neden böyle oluyor? Bana göre karanlık ile alakalı bir durum. Karanlık ister istemez bilinçaltımızda farklılıklar yaratıyor bu durumda bilincimizi etkiliyor. Sabahları aklımıza gelmeyen çoğu şey karşımıza çıkıyor geceleri. Bundan kaynaklı geceleri, mantıklı cevaplar bulmak zor oluyor. Beynin duygu ile ilgilenen fonksiyonları çalıştığı için geceleri önemli konuları düşünmememiz lazım. Sabaha ertelemeli ya da duygusallık derecemizi anlayıp ona göre yol çizmeliyiz.

Örnek olarak, ilişkiniz olduğunu düşünün, güneş battıktan sonra ki tartışmalarınız ile gündüzleri olan tartışmalarınız birbirinden farklıdır. Gündüz yaşadığınız tartışmada daha mantıklı düşünüp kararlar verirsiniz. Geceleri ise duygularınızı daha fazla hissedip tartışmayı duygu çemberinde yaşarsınız bu durumda tartışma derecesini artırabilir. Biri ile sorun yaşadığınızda sabah "yapmam, etmem, umrumda değil" gibi cümleler söylersiniz fakat geceleri söylediklerinizin tam tersi hareketlerde bulunursunuz. Duygu ve mantık arasında ki ince çizgiyi hayatlarımızda iyi oturtmalıyız. Hem fazla duygusallık hem de aşırı mantık bizlere zarar verir. Bu durumu çok iyi anlayıp ona göre kendimizi geliştirmeliyiz. Anlattıklarım sanata bile yansımış bulunmakta çoğu şiirde geceye iltifaten cümleler yazılmıştır. Bende kaleme döktüğüm bir yazıyı sizlere sunmak istiyorum.

“Kara tren geçer gökyüzünden, gönlümün kapılarını açarak. Perde aralanır hafifçe, rüzgar dinlenir sessizlikte. Gecedir duyguların diğer adı. Her güneşin batışında karanlıklar mevsimi. Gündüz akla gelmez, gönülden geçenler. Ondan sessizdir karanlık. Dönüp bakar insan geçmişine perdenin arkasından. Mantık işlemez, kalpten geçenlere. Sessizce dinliyorum karanlığı. Anlatacak şeyleri var bana. Kulak assam işin içinden çıkamayacağım. Dilimde mühür, kalbimde ağırlık. Yavaş yavaş alışmaya çalışıyorum geceye. Umut etsem, elimde iki kesik yara. Umudumu kaybetsem kalbimde koca bir yara. Tuhaf durum, düşünceler dağınık. Yoldan geçen insanlar, hayal dünyamın kalabalığı. Gürültüler içinde yalnızlıklar diyarı. Tanıyanlar sorar adımı, adımdan öte hayatım. Bakışlar üzerimde duvarların içinde. Aynada gördüğüm benden öte. Çıkıp gitsem kapıdan çıkarak. Tanıyanlar soracak nereye diye. Geldiğim yokluktan, varlığa. Lambalar söndü, nefesim kesildi. Dönüp dolaşıyorum etrafımda. Yavaş yavaş alışıyorum kendime. Bulmam lazım derinliklerde varlığımı. Dönüp bakıyorum kendime. Kendimden öte kendim. “