İnsanlığı Yetiştiren: Öğretmen

Mustafa parka hava almaya gittiğinde karşısında 46 yıl önceki ilkokul öğretmenini gördü ve utanarak yanına gidip “hocam beni tanıdınız mı?” dedi.
İhtiyar öğretmen “tanıyamadım, kimsin?” dedi.
Mustafa:
– Hocam beni nasıl tanımadınız!.. İlkokul öğrenciniz Mustafa. Bir gün sınıfta bir arkadaşın saati kaybolmuştu ve ben almıştım o saati. Siz de “herkes tahtaya geçip ellerini dayasın, arama yapacağım.” demiştiniz. Ben korkmuş ve utanmıştım. Sizin ve arkadaşlarımın yüzüne nasıl bakarım diye düşünüyor ecel terleri döküyordum…
Tam o sırada bir kere daha seslenip “Herkes gözlerini kapatsın.” demiştiniz. Bende ortalarda bir yerlerdeydim ve aranma sırası bana geldiğinden saati cebimden sessizce almış, aynı sessizlikle son arkadaşıma kadar aramaya devam etmiştiniz.
Sonra bizi yerimize oturtup hiç kimseye bir şey söylemeden saati sahibine vermiştiniz. Ben büyüdükçe içimdeki bu davranışınız da büyüdü.
Hocam ben şimdi 58 yaşındayım. Bu zamana kadar aldığım en büyük dersi ben o gün sizden almışım. Bu olay her aklıma gelişinde sarsıldım ve sizden kalan bu erdem davranışı korumaya devam ettim.
Hocam siz beni o gün utandırmadınız. O utancı yaşasaydım unutur muydum, bilmem. Ama sizin beni utandırmadığınızı hiç unutmadım hocam.
Şimdi hatırladınız mı beni?
İhtiyar öğretmen birlikte oturdukları bankta öğrencisine dönerek:
– Ben onu bir sonraki gün unutmuştum. Sen şimdi bahsedince hatırladım. “Gözlerinizi kapatın!” dediğimde aslında bende gözlerimi kapatmıştım. O yaştaki bir öğrencinin düşebileceği yanılgıya düşen öğrencime karşı içimde bir his oluşsun istememiştim.
O sen miydin?
Bilmiyordum, Nasılsın?..