Intihar sempatisi.

Daha önce kızardım hep bu intihar kelimesine, hayatta çektiğimiz hiçbir acının bunu asla gerektirmediğini düşünürdüm.
Oysa şuan o kadar yakın ve cezbedici geliyor ki. Iliklerime kadar buna sahip olmak istiyorum. Alkoller kesmiyor, gözyaşlarım akmıyor artık. En son çektiğim güzel uykuyu hatırlayamıyorum bile..
Elimden geldiğince adil davranmaya çalıştım.
Kendime, aileme, sevdiğime ve arkadaşlarıma. Olabildiğince iyi birisi olmaya çalıştım. Dindar değildim pek ancak " Bir kalp kırmak 40 kez kâbeyi yıkmaktan beterdir " sözü benim motto'm olmuştu her zaman.
Kendimi bir yanardağ gibi hissediyorum, çok uzun bir süreden sonra patlama tehlikesinde olan bir yanardağ. Çevremde bana yakın olan mim varsa uzaklaştırmak istiyorum. Benim yüzümden en ufak acıyı bile çekmelerine razı olmadım bu zamana kadar ancak bundan sonra küçük bir üzüntü yaşatabilirim herkese kendi sabrımı ölçmenin çok güzel el bir zamanı, acaba daha ne kadar dayanamayacağım..
Hoş, yaşayarak ölmeyi tercih esenlerdendim ben. Şimdi sadece ruhumu öldürmem gerekecek sanırım..