İsimsiz Mezar

Öldüğümde, bırakın sessiz bir yer olsun,
Ne taşımda adım, ne tarih bulunsun.
Rüzgâr okusun dualarımı yalnız,
Toprak anlatsın beni, o en iyi dostum.

Kimse ağlamasın başucumda,
Gözyaşı düşmesin çiçeklerime.
Ben sustuğumda da konuşacak dünya,
Ben unutulsam da kalırım derinlerde.

Bir isme gerek yok, anılar yeter,
Bir nefeslik ömür, bir ömrün bedeni.
Belki bir kuş konar sessizce yanıma,
Ve şarkısıyla diriltir beni yeniden.

Güneş doğar, bir çocuk geçer oradan,
Toprağımın altında gülümserim sessiz.
Çünkü bilirim; her ölüm bir sükûn,
Ve her unutuluş biraz huzurdur, biraz deniz.

İsimsiz olayım, ama huzurlu kalayım,
Bir mezar değil, bir sükût olayım.
Kimse ağlamasın ardımdan artık,
Ben zaten her gözyaşında çoğalacağım.