Issız Çölün Vahası

Issız bir çölde bulduğum vaha misali,
Seviyorum seni…
Kurumuş topraklar kadar yalnızken ruhum,
Senin varlığınla serinliyor, can buluyor içim.

Güneş kavururken cömertçe yeryüzünü,
Adımlarım boşluğa, sessizliğe düşerdi.
Ama sen çıktın ufkumun kıyısında,
Bir vaha gibi, susuz kalmış gönlüme hayat verdin.

Rüzgar sert esiyor, kum fırtınaları savruluyor,
Ve ben savrulurken, senin sevgin limanım oldu.
Gözlerin ufkumda bir su birikintisi,
Dudakların ise susuz kalmış kalbime serin bir yağmur.

Gece çöktü, yıldızlar bile yolunu kaybetmişti,
Ama sen yanımdaydın, ışık saçan bir fener gibi.
Issız çölün ortasında, sadece senin varlığınla,
Karanlık, umutla yer değiştirdi, ruhum yeniden doğdu.

Her adımımız kumların üzerinde yankılanırken,
Seninle yürümek, gölge altında serin bir mola gibi.
Issız çölün sessizliği, senin sesinle doldu,
Ve her fısıltın, bana yaşamın anlamını anlattı.

Rüzgar dinledi, kumlar suskun kaldı,
Sadece kalbimin ritmi vardı, seninle uyumlu.
Issızlık içinde kaybolmuşken, sen vardın yanımda,
Bir vaha gibi, hayatımı yeniden yeşerttin.

Sabah oldu, güneş altın ışığını saçtı,
Ama senin sevgin, daha parlak, daha serin bir ışık.
Her yudum nefes, seninle dolup taşarken,
Çölüm, vaha’sıyla cennet oldu, susuzluk sona erdi.

Issız bir çölde bulduğum vaha misali,
Seviyorum seni…
Ve bil ki gülüm, seninle her çöl, her fırtına,
Bir bahar vaha’sına dönüşür,
Ve ben, seninle sonsuzluğa yürüyorum.

Her kum tanesi adını fısıldar rüzgara,
Her gölge senin gülüşünü saklar güneşte.
Ve ben, seninle var olduğum her anı,
Ölçüsüz bir hazine, sonsuz bir mucize gibi saklarım.

Issız bir çölde bulduğum vaha misali,
Sen benim hayatımın suyu, nefesi, umudu oldun.
Ve ben seni sevdikçe, çöl değil, vaha olur dünya,
Issızlık kaybolur, yalnızlık silinir,
Ve aşkımız, ölçüsüz, sonsuz bir deniz gibi akar.