İYİLİK BULAŞICIDIR

Bugün bir kız çocuğu girdi hayatıma.

Ve benim tarifi olmayan yolumun adresi oldu o kız.

Daha küçücüktü, ama aklı büyüktü.

Bedeni de fazlasıyla küçüktü, ama güzel kalbi büyüktü.

Bana unutamayacağım ders verdi o küçük kız

Minicik elleriyle sardı kalbimi.

Gözleriyle ılık ılık baktı bana..

İçinde sönmeyen bir umut vardı o küçük kızın.

Fakat ellerine dokunduğumda değişik bir duygu hissetmiştim.

Öyle bir sarstı ki beni. Birden, o tiz sesiyle.

Bana "Üzülme daha çok hasta olucaksın iyileşeceksin ama ne olursa olsun suratını asma sonra sevdiklerin daha çok üzülür." dediğinde ne kadar çok şey öğrendiğimi fark ettim.

Tanımayan iki kalbin bir atışını öğrendim.

Sevgi duvarındaki o sıcak tabloyu gördüm.

Kendi payına düşmeyen fedakarlığı öğrendim.

"Beni seven biri yok." dediğimde ise sadece gülümsedi bana.

Kahverengi gözleriyle dikti gözünü gözlerime ve minicik elleriyle yanağıma dokundu.

"Burda bir sürü seni bekleyen insan var, hiç sevmeseler hastaneye gelirler mi? Seninle acı çekerler mi? Üzülme eğer korkuyorsan seninle burada kalabilirim" dedi o bilmiş dilleriyle..

Yüzüme öyle bir tebessüm yayıldı ki.

Belki ne zaman böyle içim kıpır olurcasına tebessüm ettim hatırlamıyorum..

Yanağımdan ellerini çekmişti, küçük kız ayaklarını sallıyordu.

Arada bir kafasını çevirip bana bakıyordu.

"Senin ismin ne bakayım?" dedim.

"Hayat, senin ismin ne? "dedi. Sanki bir oyunun içindeydim ya da bir rüyanın.

" Mine." dedim burnunu sıkarak, derin bir nefes alıp soldum.

" Niye hastalandın bakayım üşüttün mü? "dedim.

" Hayır Üşütmedim, annem benden saklıyor ama ben biliyorum."dedi Hayat.

Tebessüm ederek," Neyi biliyorsun cimcime? "dedim.

" Ben lösemi hastasıymışım, doktor amca söyledi hergün annemle telefonda konuşuyorlarken duyuyorum. " nefes aldıktan sonra tekrardan konuştu.

" Ama anneme öğrendiğimi söylemiyorum nasıl olsa iyileşeceğim diye, iyileşeceğim dimi Mine abla? " içim paramparça olmuştu, ben o gün Hayat'ı hayattan öğrenmiştim.

Hayata Ne kadar sevgi dolu olmamız gerektiğini..

"İyileşeceksin tabi hemde iyileşip çok iyi yerlere geleceksin,ama bundan önce ameliyat olman gerekiyor eğer korkuyorsan seninle burada kalabilirim." dedim onun da bana aynı söylediği gibi.

Gizlice gözümden bir damla yaş akmıştı.

Tek tek saymaya başlamıştı.

"Annemm burda babamm burda ablamm burda teyzem burdaa! Korkmam ki. " dedi tatlı tatlı küçük kız.

"Korkmazsın tabi, hem sana bir şey itiraf edeyim mi? Ben iğneden korkan biriyken senin gibi cesur bir kızla gurur duyuyorum.." ellerinden tutup öpmüştüm.

Hayat ile dönörümüz uyuşmuştu.

Hayat ile hayatlarımız uyuşmuştu.

Minik elleri ellerime uyuşmuştu.

Kalbim kalbinde atması için uyuşmuştu.

O küçük kız benim hayatımın içindeydi.

Benim düşümün..

Benim umutlarımın ışıklarındaydı.

Mine'nin Hayatıydı o...
                                   ***********************
°Tamamen hayal ürünüdür, hiçbir şekilde gerçeği yansıtmamaktadır.

Bir çoğu amacımın ne olduğunu soruyor olucaksınız.

Bu hayatta, hepimiz birer hayatın umutlarıyız.

Düşünsenize bir canlının kalbi sizin avuçlarınızın içinde, hayır diyebilir misiniz ki?

Onların bizim umutlarımıza ihtiyacı var bizim de onların sevgisine, şefkatine, çocuklarımıza ihtiyacımız var.

Hayatın bize ihtiyacı varken neden bağış yapmayalım ki?

Küçük kalpleri hayatımıza neden ortak etmeyelim ki?

Kurmaca olabilir belki de ama küçük hayat gibi yaşayan bir çok çocuklarımız var.

Bize ders çıkartan kelimeler var yukarıda.

Belki bir ışık olmuştur bu dediklerim.

Belki aklınızın köşesinde, kalbinizin kenarında, evinizin etrafında dolanıyordur.

Kardeşinize sevgi ile bakmanıza sebep oluyordur..

Birbirimize kanat olmayı amaçlıyordur.

Biz bir oldukça Hayatız.

Unutma İyilik bulaşıcıdır!

Bedenin ve kalbin bu iyiliğe bulaşsın...