İzan yok izan.

Ardımda kalacak bir iz bile yok.
Ne yapsam dinmiyor ruhumda bulunan hararet.
Olmayacaklar bir zincir gibi ayaklarimda.
An'ın ve sözlerin beni durmaksızın ezişi var.
Ve benim sana sadece bir yük oluşum.
Kuş bağrı gibi saklanası yerler arıyorum.
Esirgenmiş bir dünya için.
Müthiş bir yalnızlık değil mi bu ?
Bir gün alıp sana getirirsem düçar olmuş aklımı..
Bir kez daha kov istiyorum.

Sonra kendi kendime sığmaya çalışırken.
Seni ne denli eğip büktüğümü farkediyorum.
Kursaktan geçmeyecek kadar büyük bir utanç bu benim için.
Bugün senelerdir değişmeyen ellerime ve kalemime son kez bakmak istedim.
Kendimi senin yanına bastıra bastıra yazdığım satırlardan.
Silmeye çalışmak gibiydi.

Geçmişi geleceğe ihbar edip.
Suçlu ilan ederken birbirimizi.
Bir anlam yorgunluğu,
Belimi büküyor orta yerinden.
Kendi sarmaşıklığına takılan bir tabure.
Mutedil sayılır mı bilmem.
Peki kaç yalnızlık çıkar bir kişinin içinden ?
Yalnızlık , yokluğun avuntusudur biraz..
Biraz yalın ayaktır.
Can sızısıdır.
Can da kanattır.
Gitmeyi öğrenenin gölgeli parantezidir.
Bazen pazartesidir.
Bazen cumartesi.
Günler yüzünün akranıdır biraz.
Bende saçlarından başlarım gençleşmeye.
Kağıt sarılığıdır gitmen.
Ve göğ mavisidir kalman.
Ellerimde hala zifir var.
Sen beni görme.
Beni görme.
Düş kavuran köhne bir eylül gemisinde.
Bir şiirin açıklarında son kez batarken .
Başıboşluğumdan aldın beni.
Ömrümün virgülü yaptın.
Tam kıyılarına dokunacaktım.
Caddelerin tuttu beni.
Apansız düşmek denir buna.
Ya da abandıkça kanayan külfet.

Sen şimdi gidiyorsun ya.
Böyle örtülür mü bır şiirin içi ?
Bakma yüzüme, ben bakmıyorum.
Gözlerim yok, izan varsa sen beni öldür.