Kader Gayrete Aşık

Daha ne kadar yazabilirim ki buraya,
Kaderin bana yazmadığını…
Kalemim susar, sayfalar sessizce ağlar,
Ama o boşlukta senin yokluğun hâlâ yazılıdır,
Her satırda bir iz, her nefeste bir sızı.

Ne sözcükler yetebilir, ne satırlar,
Eksik kalan her cümle, her nokta,
Sana dair bir boşluğu fısıldar sessizce.
Ve ben, her defasında boşluğu dolduracak kelimeyi ararım,
Ama bulamam; çünkü kader yazmamış,
Senin adını, senin gülüşünü, senin dokunuşunu…

Gözlerim kapansa da, hayallerimde bile seni bulamam,
Bir gölge gibi geçersin yanımdan,
Bir anıya dönüşürsün,
Ama ellerime, kalbime değemezsin.
Ve ben, yazılmayan her şeyi hissetmekle yetinirim,
Sessizce, derinlerde, kırık bir kalbin yankısı gibi.

Daha ne kadar yazabilirim ki buraya,
Kaderin bana yazmadığını…
Belki de yazmak, sadece beklemek,
Ve boşluğun içinde seni hissetmek demektir.
Her satır bir özlem, her satır bir hayal,
Ve ben, yazamadığım her şeyi yüreğimle konuşurum.

Sessizlik bazen kelimelerden daha ağırdır,
Ve boş sayfalar, kaderin oyununu fısıldar bana.
Ama ben, yazılmayan her şeyin bile
Bir anlam taşıdığını bilirim;
Çünkü sen, kaderin yazmadığı bir düş,
Ve ben, o düşü her nefesimde yeniden yaşıyorum.

Daha ne kadar yazabilirim ki buraya,
Bilmiyorum…
Belki sayfalar tükenir, kalem kırılır,
Ama yüreğim, yazılamayan her şeyi saklar,
Ve kaderin bana yazmadığı her şeyin
Sessiz, ama ölümsüz bir izini bırakır.

Her boşlukta seni ararım,
Her satırda seni beklerim,
Ve belki de hayatın anlamı,
Kaderin yazmadığıyla yüzleşmekte,
Onu hissetmekte ve hâlâ sevmekte saklıdır…