Kalan Terk Edişler

İnsanlar gider, terk edişleri kalır daima,
Bir gölge gibi sürüklenir arkamızdan.
Kapılar kapanır, ayak sesleri susar,
Ama kalpte açılan boşluk hiç susmaz.

Bir bakışın, bir gülüşün izi,
Terk edişten sonra bile yaşamaya devam eder.
Gözlerin kapanır belki, ama hatıralar,
Zihnin içinde yankılanan bir şarkı gibi sürer.

İnsanlar gider, sözler biter,
Ama suskunlukta gizlenen çığlık kalır.
Bir dokunuşun sıcaklığı kaybolur,
Ama ellerin boşluğa uzanışı unutulmaz.

Her gidiş bir fırtınadır,
Yıkıp geçer içimizdeki düzeni.
Ve ardından gelen sessizlik,
En ağır acıdır, en uzun yolculuk.

İnsanlar gider, unuttuklarını sanırsın,
Ama gece olur, rüyalarda karşılaşırsın.
Bir sokak köşesi, bir şarkı, bir koku…
Hepsi yeniden getirir o terk edişi,
Taze bir yara gibi açar yüreğini.

Ve biz, geriye kalanlar,
Suskun kalabalıklarda kayboluruz.
Gidenlerin adımlarını duymayız artık,
Ama terk edişlerinin gölgesi
Hep bizimle yaşar,
Hep bizimle yanar.

Çünkü insanlar gider,
Ama terk edişleri kalır daima…