...

Kalbim elli yerden su alıyor,
Bir gemi gibi, fırtınada parçalanmış,
Her dalga içimdeki yaraya çarpıyor,
Her sızı beni biraz daha karanlığa bırakmış.

Yama tutmaz olmuş artık gönül tahtası,
Ne ipler bağlar, ne çiviler tutar,
Bir bakışla kırılmış bütün direklerim,
Bir sözle dağılmış umut rüzgârım.

Her bir delikten sızan su,
Bir anının ağırlığıdır aslında,
Bir gözyaşının izidir tahtalarımda,
Bir hayalin gölgesidir içimdeki boşlukta.

Kalbim elli yerden su alıyor,
Ve her damla, bana seni hatırlatıyor,
Gözlerimin önüne düşen silik bir yüz,
Sesinde yarım kalan bir şarkı çınlıyor.

Ha battı, ha batacak diyorum,
Ama yine de gözlerim ufku arıyor,
Belki bir ışık yanar uzaklarda,
Belki bir liman vardır beni saklayan.

Karanlık çoğalıyor, dalgalar acımasız,
Ama pes etmiyor içimdeki küçücük çocuk,
Çünkü bilir ki, en ağır fırtınanın sonunda
Deniz bile susar, gökyüzü bile durulur.

Kalbim yaralı, evet,
Ama hâlâ atıyor, hâlâ direniyor,
Her batışın eşiğinde,
Yeniden yüzmeyi öğreniyor.

Eğer bir gün batarsam da,
Bil ki, ben denize küsmem,
Çünkü sevdayla dolu bir kalp
Battığında bile sevdayı taşır içinden.