KALBİMDE SANA AYIRDIĞIM YER

Bazı insanlar olur, hayatına tesadüf gibi girer ama zamanla fark edersin ki onlar senin kaderine ince ince işlenmişmiş aslında. Sen benim hayatıma öyle geldin abla... Sessizce, usulca ama bir o kadar da güçlü bir şekilde. Ne zaman eksilsem, ne zaman hayat omuzlarıma fazlasıyla yük bindirse, senin varlığın omuzlarımdaki ağırlığı hafifletti. Bazen bir kelimen, bazen sadece yanında oluşun... O kadar kıymetli geldi ki bana.
Ben seni hiçbir zaman “sadece bir abla” olarak görmedim. Seninle aramızda kan bağı olmasa da, gönül bağımız her şeyden daha güçlüydü. Çünkü sen bana hiç kimsenin veremediği bir güveni verdin. Sığınacak bir liman oldun, yargılamadan dinleyen, karşılıksız seven bir yürek oldun. Kalbimde sana özel bir yer var, hiç kimseyle kıyaslanamaz. Çünkü seninle yaşadığım her şey, içimde çok başka duygulara dokundu.
Dünyada bazı insanlar sadece yanımızda oldukları için değil, kalbimize nasıl dokunduklarıyla anlam kazanırlar. Sen o nadir insanlardansın. Seninle konuşmak bile huzur… Gülüşün içimi ısıtan güneş, sessizliğin bile yoldaşlık eden bir melodi gibi.
Bugün geçmişe dönüp bakınca, en kırıldığım anlarda bile beni ayağa kaldıran bir “sen” görüyorum. O yüzden, sana duyduğum değer, anlatmaya kalksam kelimelere sığmaz. Senin için hissettiklerim; minnettarlık, sevgi, saygı, hayranlık ve en çok da güvenle dolu.
Kalbimde bir yer var… Kimseye açmadığım, kimseye tarif edemediğim…
O yerin adı: Makbule Abla.
Ve o yer, sonsuza kadar sadece sana ait.
Seninle Güçlendim, Seninle Büyüdüm
Hayat bazen yorar insanı... Ne yaparsan yap, yetemediğini hissedersin. Herkes bir şey ister, herkes bir şey bekler, ama kimse senin neye ihtiyacın olduğunu sormaz. İşte o anlarda, herkes sırtını dönerken, sen bana yüzünü döndün. Yargılamadın, kırmadın, sorgulamadın… Sadece yanımda durdun.
Sadece bunu bile yapmak, o kadar büyük bir şeydi ki. Seninle öğrendim ben; gerçek sevgi bağırarak değil, sessizce sahip çıkarak yaşanırmış.
Gerçek bağlar kanla değil, kalple kurulmuş.
Seninle ağladım, seninle güldüm, seninle büyüdüm.
Her zaman bana bir abladan
çok daha fazlası oldun.
Bir dert ortağı, bir sırdaş, bazen bir anne, bazen en yakın bir arkadaş…
Seninle konuşurken hiçbir şey gizlemedim, çünkü gözlerinden önce yüreğin anlardı beni.
Yorgun düştüğümde başımı dayayacak bir omuz oldun, Kırıldığımda sarmaladın, sustuğumda anladın. Seninle geçirdiğim her an, kalbime kazınmış bir hatıra gibi…
İçimi rahatlatan, gülümseten, şükrettiren…
İnsan hayatında çok az kişiye “iyi ki varsın” der tüm içtenliğiyle.
Ben sana her baktığımda bunu hissediyorum.
İyi ki yollarımız kesişti, iyi ki kalplerimiz birleşti.
Ve iyi ki senin gibi bir ablam oldu,
Çünkü senin varlığın bana bu dünyada hâlâ güzelliklerin olduğunu hatırlatıyor.
Seninle güçlendim, seninle büyüdüm…
Ve sana yazdığım bu satırlarla bir kez daha söylüyorum:
Ben senin kıymetini hep bildim.
Ve hep bileceğim…