Kalbimin derinlikleri

Dünya telaşını bıraktım bak yine sana dökülüyor cümlelerim . Bilmediğim bir dilde okunan en güzel melodi gibi sesin . Küçük bir bebek gibi bakışların.
Hiç bitmeyecek bir sevda gibi yangın yüreğim .
Her yolum sana çıkıyor, çıkmazlar içinde . Bilmedigim ama doğru olduğuna inandığım bu yolda emin adımlarla, üstü kapalı ilerliyorum. Ne yöne döneceğimi bilmeden yanlızca yürüyorum. Bilinmeyenler arasında bildiğim gerçeklere kucak açmış umutlarım . Beklediğim ümitlerimin bitişini öğrenerek bensizligi açıyorum yanlızlığa . Her yürekten bir parça acı alıyorum .
Yolumun pusulası olsunlar, yönümü kaybedince hatırlatsınlar diye . Her yüreğin içindeki o gizli sevdayı pusula ediniyorum şu aciz kalbime ...

Bir kaç mısrada el ele tutuşsaydı bu gece ellerimiz . Savunmasız, hesapsız, çıkarsız iki yürek alaca karanlıkta gizli bir mezrada buluşsaydı, hiç bir açıklama yapmadan , görmeden, duymadan , susarak bir kaç saniye gönüllere girmeyi isteseydi kalpler .

Gökyüzüne ulaşsaydı içlerdeki feryatlar .
Göğün maviliğine inat yüreklerdeki karanlığı siyaha boyasaydı sevdalar .
Yağmur yağsaydı ,temizleseydi bir anda o karanlık düşünceleri.
Bu gece bir kez olsun kavuşsaydı tüm aşıklar gökyüzünde .
Yıldızlar şahit olsaydı gerçek aşkların sevdasına...

Yüreğime kazınmış olan ismin tüm yeryüzüne yayılsaydı bir şiir gibi.
Kuşlar ,ağaçlar , deniz herkes sussaydı ...
Yalnizca konuşsaydı gözler .

Bazen düşünüyorum biliyor musun ?
Bu kadar büyük bir şehir neden yüreğimi sığdıramıyor diye !
Bu kadar güzel bir gökyüzü neden acılarımı dindiremiyor ?
Peki onca insan kalabalığının içinde neden bu kadar yalnız kalpler ?
Nasıl dünya bir kişi için atar yalnızca ?
Çekilen acılar, görülen gerçekler ve neden içimizde beslediğimiz gerçekleşmeyen hayaller ?
Kuşlar bu kadar özgürce uçarken insanoğlu neden kendi içinde bu kadar tutsak ?
Işıklar söndü bak zaman gece yarısı tüm telâşlar bitti . Gökyüzü söndürdü ışıklarını.
Şimdi tüm vicdanlar sorgulanıyor bir yastıkta, yapilan hatalar , yanlışlar, düşünceler içinde ,içten içe hesaplaşıyor insanlar. Bazilari yarina umutla bakarak kapatiyor gozlerini, bazilari ise gozyaslariyla uykuya dalmaya calisiyor . Ama sonuçta bitiyor sorgulama, geriye yalnızca kapatmak kalıyor gözlerin ışıklarını ...
Bir gün yeniden bitiyor .

Özlemin, hasretin , bitmek bilmediği ücra zaman diliminde ufak bir fısıltı çalınıyor kulaklara ...
Geçecek !
Geçecek !
Ve sen yeniden uyanacaksın mutlu sabahlara .
Içinden mirildanacaksin ufak bir şarkı
Ve anlatacaksın o gün geçenin sadece zaman olduğunu .
Bundan sonra onsuz seveceksin aşkı ...
Onsuz onu seveceksin. Asıl sevginin , içindeki senin biriktirdiğin bir cümleler kırıntısı olduğunu.
Önceki gibi kalmayacaksın.
Bundan sonrası için yasayacak, umutla bakacaksın bu küçücük Dünya'ya ...
Ve anlayacaksin tek başına daha mutlu olduğunu. Kendini yeniden seveceksin .
Ve gökyüzünün yeryüzüyle buluştuğu noktada haykıracaksın .
Ben başardım diye .
Bak seni unuttum ben başardım.
Ben başardım ...