Kaldırımlar

Beni anlayan sadece kaldırımlar mı?
Gece yarısı sessizliğinde adımlarımı dinleyen,
Yorgunluğumu taşıyan,
Gözyaşımı saklayan onlar mı?

İnsanlar sustu, yüzler döndü,
Ama kaldırımlar hep dinledi beni.
Her çatlağında yalnızlığımı gördüm,
Her taşında içimin kırıklarını.

Beni anlayan belki de kimse olmadı,
Bir tek soğuk kaldırımlar kucakladı.
Onlar da suskun, onlar da yaralı,
Ama yine de bana yoldaş oldular.

Karanlık gecelerde onlara anlattım derdimi,
Yağmurda ıslandım, onlarla birlikte üşüdüm.
Ve düşündüm:
Belki de en sadık dostum,
Ayağımın altındaki bu sessiz taşlardı.

Beni anlayan sadece kaldırımlar mı?
Evet…
Çünkü insanlar geçti, unuttu…
Ama kaldırımlar hep yanımda kaldı.