Kapalı kutu

Boğuluyor gibiyim. Sanki bir kutunun içindeyim ve o kutunun kapağını ellerimle kapatmış gibi. Dışarı çıkmak istedikçe kutuya daha çok sarılan kapağını sımsıkı tutan ben değilmişim gibi. Boğuluyorum. Düşünüyorum saatlerce. Neden? Bunu yaşamak kendi tercihim miydi ? yoksa rüzgara kapılıp bir anda kendimi o kutunun içinde mi buldum? Düşünüyorum. Düşündükçe ben küçülüyorum kutu büyüyor. Bir şarkı çalıyor fonda en acıklısından en ağırından. Dinliyorum, defalarca. Düşünüyorum, uzun uzun.. Milyonlarca karakterle mesaj yazıp siliyorum. Yazdıkça daha da acıyor kalbim. Sildikçe daha da büyüyor o sızı. Her sabah bir umutla uyanıp açtığım o kapağı gece daha sert kapatıyorum sanki. Her güne daha ağır kalkıyor kapak sanki bir gün hiç açılmayacak gibi. Sahi, ya bir sabah açılmazsa o kutu?