Kaybolan Ruhlar Eşliğinde

Uçmaktı hayâlim.
Bir an evvel buradan göçmekti.
Uzak...
Hem de çok uzaklara gitmek...

Bir kuş olsaydım masmâvi.
Engebeli yolları aşsaydım rüzgar eşliğinde.
Kanatlarıma dokunsaydı o esen fırtınalar.
Belki savururdu oradan oraya.
Ama yine de özgür olurdu bu bedenim.

Çırpınışlarımla semâya yükselseydim ebedî.
Ve kalsaydım o sisli bulutların üzerinde.
Bir daha inmeseydim meselâ.
Ayaklarım değmeseydi, insanların vefâsızca bastığı toprağa.

Ne kadar da nankörlerdi.
Bastıkları topraktan bile, binbir güzel güller açardı da,
Şükretmeyi bilmezlerdi.
Ve ansızın ölüm geldiğinde,
Anlayacaklardı bu bedenleri...