Kaybolan Yıllarca

Bir hastane odası...
Saatler bu saatler işte. Ellerin ellerimde. İçimdeki sesi ezip geçiyor sesin birden bire...Umudunu kaybetmiş cümleler dolanıyor dilinde. "Kelebek ömrü biçilmiş" diyorsun; ömrüme...
Gözlerimi kaçırıp, kapı dışarı ediyorum bedenimi de. Oysa ki uzaklaştıkça daha da yükseliyor sesin kulaklarımda. Umutlu bekleyişlerim yerini çaresizliğe bırakıyor. Etrafıma bakınıyorum birilerine içimdeki şu illet duyguyu anlatıp belki rahatlarım diye... Fakat nafile! Aynı dertten muzdarip herkes benimle. Hepsinin bir parçası o hüzün dolu odalarda can çekişmekte. Soluğum kesiliyor...
...
Susuyorum...
Susuyorum evet. Ama içimdeki o inatçı çocuk sitem ediyor içten içe. Annesiz kalacak olmasına tahammülsüzce. Saatlerden yine bu saatler işte. Ve ben böyle kaç geceyi sabah ettim bilmiyorum.
Şimdi de yoksun işte anne...
Ellerin de yok artık, ellerimde. Ellerinin yerine kokunu nakış nakış işlediğin, yazmanı tutuyorum. Kokunuda içime kocaman bir özlemle çekiyorum. Bu arada eksik olan birşey daha var.
 SESİN...
O senden uzaklaştıkça daha da yükseliyor dediğim sesin, artık sessizliğe büründü seninle birlikte.
Vakit yine bu vakitlerdi işte... Yine bu vakitler.