Kaybolup gidecegim birgün
Sesini duymadan, bir fotona dahi bakmadan ,
Herşeyi bırakacağım, artık kalem tutmayacak bu ellerim
Sen olmayacaksın bu yazdıklarımın arasında
Sen olmayacaksın bu kalp atışlarında
Sen olmayacaksın gözyaşlarimda
Artık serbest bırakılan bu satırlara
Seni yasaklayacağım, herkese sayfa sayfa anlattığım seni unutacağım.
Hatırlamadıklarımın arasında tozlu raflarda yer edineceksin .O nazlı bakan gözlerini , yüreğinden o samimi dökülen sözlerini , başkasına ait olarak gördüğüm de yıkıldı tüm benliğim .Belki birgün şans verirsin, ama o gün beni göremeyeceksin .artık yüreğinde eskiden benden kalma bir kaç kelime varsa , o kelimelerle yetineceksin . Benim bugünüm yarınım yok , varlıkla yokluk arasında tutsağım ben . Benim bir geleceğim yok , hayalleri kurdukça yıkıldığımı gördüğümden. Sen yoksan , bir gökyüzüm yok , bir mevsimim yok , hiçbir güzel şeyin tadı tuzu yok . Bir eksik var yüreğimde anlamı çok . O anlam da sensin . Bir gülüşün var, kelebeğin her konduğu yerde bir ilkbahar başlar . O kelebeğin her görünüşün de sokaklarda çocuklar koşar. İnsan farkinda olmadan güne mutlu başlar . Birde gözlerin var , çok nazlı ve derin bakar .İnsan cekinir bakmaya , içinde bir hasret yatar sanki . Sanki orada aşk başlar . Herseyi taşıyan bir hali var . Hem mutlu bir hali , hemde ödü kopan bir görünüşü var . Ben seni kendime yasaklasam da , bir yerde yine konuyu sana bağlıyorum. Düşündüğüm kadardan çok seviyormuşum, bunu daha yeni farkediyorum. Saygı duyacak kadar çok , belki de aşk dediğimiz saygı duymayı gerektirir . Bizde hep bu saygıyı gösterir ve bekleriz . Zaman dediğimiz şey ilaç mı , yoksa git gide büyüyen bir hastalık mı .seni unutmaya mı yarar , yoksa seni daha çok sevmeye mi . Gerçekten bu zaman dediğimiz acı mı verir yoksa birgün güldürmeyi mi bekler . Hiçbir şeye anlam veremiyorum ben , oysa sabırlıyımdir da . Ama sen olunca , hele ki bir kelam dahi edemezken ruhum sıkışmış bu dört duvara . Hasretin yapışmış kalmış bu satırlara .
Gitmek gerekir bazen biliyorum . Ama daha ne kadar kaçacağım. Daha ne kadar unutmak istedikçe hatırlamaya zorlanacagim .Daha ne kadar bu zaman denilen acı da hesaplaşacağim . Bir şans olsa keşke; sadece konuşmak için . Hani içimde tuttuğum seni , sana biraz da olsa anlatmak için . Yada diğer bir anlamı ile kendimi bu işkenceden kurtarmak için. Seni bir kaç saatlikte olsa vaktini almak icin. Hiç değilse bir kere yürekten gülüp , bir kere o sıcaklığı hissetmek icin . Ama artık o zamana bırakacağım kendimi , çünkü öğrendim artik beklemeyi . Belki birgün ne bileyim belki sen ben değil de biz oluruz . Hiç verilmez mi bize bu imkan . Ben artık bekleyeceğim , beklerken sevecek, severken yine hem sensizliğe sinirlenicek hemde yine dayanamayıp sensizliği affedip seni yazmaya calışıcam. Unutulmaya alıştım da unutmayı hicbir zaman beceremedim. Unutulduğumu hatırladıkca ağlayacak, seni aklıma getirdikçe yüzüm gülecek . Bugün pek yazmayı beceremedim , yorgunluğuma ver , çünkü bu satırları yazarken bile ölüyorum ben ...... İslam Karagöz