KAZANMAK, KAYBETMEKTİR AYNI ZAMANDA....

Kaybederek kazanılan tek şeyin sadece tecrübe olduğunu okuduğumda acaba kazanıldığında kaybedilen şeylerin olup olmadığını düşünmeye başladım. Para kazanmaya başlayınca neyi kaybedebilme tehliken vardı? Şükür etmek?, empati kurmak? Geçmişi unutmak….Hangisi? Yarını kazanırken kaybettiğin geçmişin farkında bile değilsindir. İnsan kaybedince kendini kazanır farkına varmadan. Ne zaman ki o farkındalık oluşmaya başlar, işte o noktada kaybetmenin anlamını kavrar insan. Sevdiğini kaybederken kendini kazanırsın. Özgürlüğünü, saygını ve en önemlisi sevdiğini sandığın tüm yanılgılarını atarak kamburundan kurtulursun. Bazen de sevdiğini kazandın sanarsın, oysa kazanmak uğruna nelerden ödün verdiğini çok sonra anlarsın. Onaylamak istemediğin şeylere evet derken, kendine olan saygını kaybedersin . İçinden defalarca hayır diye haykırırken gülümseyerek evet ifadesini yansıtırsın. Bunları sırf bir şeyleri kazanmak uğruna yaptığında kendini kaybettiğini kabul eder ve başka biriymiş gibi hayatına devam etmeye başlarsın.
Hayata yön veren yaptığımız seçimlerdir. Acaba hayatı zorlaştıran da bu mudur? Söylenmeyenlerin pişmanlığı ile alınan kararların ardındaki kandırılmış ve çalınmış hayata mahkum olmak.
İster kazan ister kaybet. Her ikisi de “keşkelerin” ve “inşallahların”ın arkasına saklanan eylemlerdir. Yüreği büyük insanlardan olun. Yapılan haksızlıkları karşılamak bir o kadar zor olsa da, kızgınlığınız en çok da kendinize oluyor. Çünkü; biz izin vermediğimiz sürece kimse imtiyaz kazanamaz. Karşımızdaki insanlara değer yüklemesi yapan bizleriz. Onları hiç olmadıkları bir karaktere bürüyen ve sonrasında kendimizin yaratığı esere yabancılaşıp “vay be” diyen yine bizleriz. Boşuna mı yazılıp çiziliyor “herkese ederi kadar değer vermeli “diye sanal ortamlarda.
“En son kaybettiğimi sandığım şeyde, geleceğimin kurtulduğunu gördüm. Kandırılmaya, avutulmaya ve iyi niyetimin kullanılmasına devam edilerek yok edilecek bir geleceği kazanmanın mutluluğu içindeyim. Keşkelerin arttığı, gözlerin hep dolduğu yarınları kaybettim.” Diyebilmeli insan.
Peki neden anlamak istemez insanlar bunu hocam? Diye o kadar soru geliyor ki…Çünkü; kişi, benliğini korumak adına bir takım savunmalara ihtiyaç duyar. Ayakta kalabilmek, yıkılmamak için arkasına sığınma ihtiyacı hissettiği, doğruluğundan kendisinin de emin olmadığı savunmalara sarılmak zorundadır. Hepimiz de yok mudur bu durum? Bazen yalan söyleyeceğini bildiğimiz halde, ikna edilmeye o kadar hazırızdır ki, “beni inandır hadi, yalan da olsa duymak istediklerimi söyle” dercesine kandırılmak isteriz. Neden mi? Kazandığımızı hissetmek için. İnanmak istediğimiz kişiyi aklamak adına günah keçisi ararız, menfaatimizi korumak adına adımızın önüne yakışıksız sıfatların gelmesi umrumuzda dahi olmaz. Neden mi? Kazanmak için.
“Aslında bu durumlar benim kendime olan hayranlığımı bir kez daha arttırıyor. Benim üzerime basarak kurtulmayı umuyorsa bir insan, benden yana endişe edip, sıkıca tutuyorsa ruhunu son nefesine kadar ve yine her şeyi bilmesine rağmen bir balığın hafızana değişiyorsa zihnini, demek ki çoğu kişiye farkında olmadan hem tepe, hem deniz, hem urgan oluyoruz.” Diyebilmeli insan.
Ve ne olursa olsun asla arkasına bakmadan yürümeyi bilmeli. Kırıldığın yerden soluklanır en güzel çiçekler. Eğer, ikinci bir şans fırsatı varsa, bunu kendinize verin. Bir dahası olmamalı kaybederek bulduğunuz benliğinizin.
Kaybetmek, bazen de kazandığını bilememektir. Sen, kazandım sanarsın. Birileri bilerek kaybetmiştir oysa…