Kendine İhanetin Çığlığı

Sevmek…
Bir ateşin içine çıplak adımlarla yürümek gibi,
Kendi derinliğini kaybettiğin an,
Başkasının gözlerinde var olmaya çalışmak.

Kalbinin her atışı, onun nefesine bağlı,
Ama kendi özün bir köşede sessizce kanıyor.
Sevmek, bazen bir hırs, bazen bir esaret,
Kendi ellerinle ördüğün bir kafeste yaşamak.

Geceler uzar, yıldızlar bile sessiz,
Sen kendi kendine sorarsın: “Bu benim hayatım mı?”
Ama cevap yoktur, sadece bir boşluk,
Ve boşlukta yankılanan onun adıdır.

Sevmek, kendine ihanet etmektir…
Kendi hayallerin, kendi umutların,
Bir bir erir gider,
Başkasının dünyasında küçük bir mum gibi yanarken.

Kendine verdiğin sözleri unutursun,
“Artık yalnızım, artık özgürüm” dediğin anları hatırlamazsın.
Sevmek, bazen sessiz bir çığlık,
Bazen de kendi ruhuna atılmış bir hançerdir.

Ama en büyük acı, sessizce içten içe bilmek…
Kendi varlığının onun mutluluğu için feda edildiğini,
Kendi kalbinin zincirlenip, onun ellerine bırakıldığını.

Ve yine de…
Sevmek bir mucizedir,
İhanetin içinde bir hakikat,
Kendi kaybolduğun yerde başkasını bulabilmek.

Acı çeker, gözlerin dolar,
Ama insan işte…
Kendine ihanet etmeden, başkasını sevemez.

Sevmek, bir ölüm gibidir bazen,
Kendi içindeki bir parçanın sessiz sessiz yok olması,
Ama o yoklukta başka bir hayat doğar,
Başkasının kalbinde, senin kanınla büyüyen bir yaşam.

Ve en sonunda…
İhanetin acısı, kaybolan benliğin hüzünü,
Bir gün sana geri döner,
Kendi özünü hatırlatır,
Ve sevmekle öğrendiğin her yara,
Sana insan olmayı öğretir,
Kendi acınla başkasına dokunabilmenin kutsallığını.