Keşke bir anda yok olsam

Bazen diyorum ki ''Keşke bir anda yok olsam.'' Varlığımı sorguladığım çok oluyor. Kimse boşu boşuna yaratılmadı; herkes birileri için, bir şeyler için yaratılmış. Var oluşunun bir sebebi var.
Var olma sebebimi bulamadığım çok oluyor. Etkisiz eleman gibiyim. Boşuna varım ve boşuna havayı , suyu , ekmeği, oksijeni kullanıyormuşum gibi... Sanki yok olsam kimse etkilenmeyecekmiş gibi ama öyle ölümle falan değil, hiç gelmemişim gibi olsun. İnsanları ölüm kelimesiyle üzmek istemiyorum, ağlayan gözlerle bana veda edenler olmasın ardımda.
Neden bilmiyorum ama çok bunalıyorum, boğazımda hep bir şeyler düğüm düğüm. -mış gibi yapmaktan çok sıkıldım... Ama konuşacak cesareti kendimde bulamıyorum. Konuşmaya başlarsam insanları kırmaktan, incitmekten, haddimi bilememekten, bencil davranmaktan korkuyorum. Böyle de ben değilim , sıkıştım kaldım içimde, bunalıyorum...
Yok olmayı gerçekten çok istiyorum.Neden ağladığımı da bilemiyorum artık ağlamalarıma bir kılıf giydiremiyorum.Bildiğim tek şey yoruldum! Düşünmekten, incinmekten, güçlü görünmeye çalışmaktan, ayakta durmaktan, kime nasıl davranacağımı kestirmeye çalışmaktan yoruldum... Alıp başımı gidesim var. Özlem denen bu duygu olmasa kimsesiz , sıfırdan bir hayata başlayasım var.
Zahide hiç yokmuş gibi olsun. Annesi öyle bir kızı olduğunu ayda yılda bir de hatırlamasın, babası para ihtiyacı olan kızının telefonunu da beklemesin, arada bir sesini duyduğu- hayatı birlikte göğüslediği kardeşinin de bir ablası olmayıversin. Karşılıksız kalan gösteremediği bütün sevgileri de yok olsun... Öyle işte sessiz sedasız hiç doğmamışım gibi kayıp gidesim var hayatımdan...