Keşkelerle dolu hayatlar.

Geride birakmak istedigimiz dusuncelerle kapli bir gecmisi hatirlamak, defalarca ayni hatayı yapa yapa yine kendi düşünceleriyle bogulmaktan kurtulamayan ic sesindeki geçmişte üzüntülere kapılar açmış bekliyorum . Hanı kapiıdan biri geçse tüm ömrünü önüne serecek kadar pismalik içerisinde ilerliyorum.
Hani sürekli pişmanlıkları üzüntüleri hayal kırıklığını ve tüm yasanan acı şeyleri insan unutmak ve keşke demekten kendini almak istiyor ama alamıyor .Acı insanı olgunlaştırır kalben çocuk gibi ağlarken dışarıya hep bir olgun olursunuz.
Öncelerde hayatıma giren ,zararı dokunan herkesten sikayet eder . Kendimi hic affetmezdim.
. Keşkelerin yada gelecegin bir önemi olmadığı bu dünyada . En başta ölüm diye bir gerçek varken . Yapilan hataları geçmişte yasananalri ve gelecek kaygısını sürekli zihnimizde neden bocalıyor ,hayatımızı bu uğurda yok ediyoruz . Keşke keşke keşke bu kelimeyi.hayatimizda o kadar çok sık kullanıyoruz ki her anımızda keşke şöyle yapmasaydım keşke şuraya gitmeseydim keşke şunu demeseydim vs vs sürekli bu kelimenin üzerinde yoğunlaşmış zihinler. Bir yerde okumuştum radyoda ki cizirtiyi duymadan güzel bir şarkıya ulaşamazsın işte hayat tamda böyle biseyler keşke diyeceğiz ki animizin hatta gelecegimizin tevekkulunu sabrini kiymetini ogrenecegiz . Tecrübelerimizi arttırıp yolumuza sağlam.adimlarla ilerleyeceğiz .
Keşkeler de bir tecrübedir hayat yolunda çamura düşeceksin ku birdaha çamur görünce dikkat edesin .
Şimdi sizlere bir örnek verecegim . Kelebekler . 1 günlük hayata dayanan onca emeğe karşı gelen canlılar. Kelebekler uzun bir süre koza örer sonra o kozada tırtıl olarak yaşarlar bir gün çok sıkılıp kozadan çıkmak isterler artık sabırları kalmamıştır . Dışarıya çıkınca gerçek hayatla karsilasirlar . Ve o sikilidklari kozaya geri dönmek isterler keşke hep tirtil olarak kalsaydım der en azından çok yaşardım diye yakınırlar . Ama sorun şu ki kelebekken her istediği yere uçarken tirtilken bir kozanın içinde günlerce tek başına yaşıyordu . Işte bu yüzden önemli olan keşke demeden önce yerimizi kendimizi bilmemiz keşkelerimizden ders çıkarmamızdır. Bugün tırtıl olmaktan yakınırken yarın kelebek olunca keşke demeden önce keskelerimizden gerekli olan notlarımızı alalım . Benim ise ;
Hayattaki en büyük pişmanlığım insanları sevmekti. Çünkü kimi çok sevsem kimi çok benimsesem kim benim.dostum olsa kimi canımdan görsen canımdan vazgeçssm hep yine üzülen kirilan taraf ben oldum o yüzden insanları sevmek benim en büyük pişmanlığım . Canımı çok yaka yaka kimileri.icin sustum , bir adım atana 100 adım attım ölüm var dedim sen Allah'a bırak.dedim çoğu insanlara olan kırgınlığımi allah'a anlattım çünkü ondan başka sığınacak dalım yoktu . Küçük bir yavru güvercindim , bir gün yuvadan düştüm kimse alıp yuvaya götürmedi beni yaramaz çocuklarını eline geçtim onlarda kanadımi kırdılar sonra biri geldi beni yuvaya koydu ama artık uçamıyordum evet yaşıyordum ama artık hiç uçamayacaktım . Iste tam da öyle oldu herkese güvendim herşeyiyle çünkü kalbim iyilikten yana atıyordu ama kimse benim gibi yapmadı simdi tıpkı bir yavru güvercin gibi yaşıyorum ama artık hiç bir zman uçamayacagim içimdeki hevesim hayata olan inancım kirilmisti güvenim bitmişti yüreğim yorulmuştu . Artık kimseye kendimi anlatmaya çalışmıyordum . Herkesin kalbin nasılsa oyle görüyordu öyle biliyordu beni . Sustum . Sustum sonra hic konusmamak uzere sustum . Öncelerde biri beni çok üzmüşse günlerce aylarca yıllarca icime atar üzülür ona kendimi anlatmaya çalışırdım . Kimseyle kötü olamazdım huzursuz olurdum ama artık kimseye kendimi anlatmıyorum sadece susuyorum .
Çoğu unutmak istediğimi hala yeri geldiğinde hatırlayıp zamanın da sen neden bunu yaptın diyip yine kendimi suçluyorum hayattaki pişmanlığım kendime bitmek bilmeyen öfkem . Çünkü o insanları hayatım a ben almıştım
Benji uzmelerini yani onlara bu haddi ben vermiştim . Ama herkes kendi kalbinin ekmeğini yerdi. Ben sevgimi güvenimi kendimi kalbimi açmıştım onlara onlar ise menfaatlerine ters düşünce kötülüğü seçtiler ama sorsanız herkes o kadar iyiki o kadar güzel kalbe sahipki . Demem o ki tek pişmanlığım zamanında hayatıma aldığım insanlar . Nankör dostluklar , menfaati bitmeyen arkadaşlıklar , sürekli kendine bakmadan konuşan akrabalar ,güvendiğim tüm insanlar .
Pismanliklarimiz unutmak istediğimiz kötü anılarımız bitmek bilmeyen durmak bilmeyen susmak bilmeyen kalbimiz dilimiz elimiz .