Kimse anlamazdı kimseyi....

Söze nerden başlamalı ne demeli insan insana .anlarmiydi herkes birbirini anlazdi kimse bilmezdi kimsenin yuregindekini kimse anlamazdı kimsenin halinden öyle bir dünya öyle kirli öyle yıkık öyle yanliz.icindeki aklındaki yuregindekilerle kalıyor sadece çünkü kimse anlamazdi kimseyi, kimse bilmezdi gerçek acının tarifini .herkes anlıyorum kelimesini diline dolamış gidiyor .anlamından bihaber öylece söyleyip karşıdakine hissettirmeden.oylemiydi gerçekten, anlarmiydi insan insanı ? Yaşadıklarını yada anlatmak isteyipte ifade edemediklerini .Bilmiyorum bilemiyorum tek bildiğim anlamıyordu kimse kimseyi,dinlemiyor yargiliyordu sadece ah ne garip zor olan da bu degilmiydi birini anlamak dinlemek çare olabilmek .öyle değildi işte bu hayatta herkes kırmayı bilir ağzına geleni söyler basit olan herşey gibi ama kimse anlamakla baslatmazdi yolculuğu herkesin yüreği sevgiyle bakmazdi hayata yada öyle gelirdi işlerine...peki ya hayattaki onemsediklerimiz üstünde durduklarimiz okadar onemlimiydi .hangi acı daha büyüktü hangi kayıp hangi yok oluş hangisi daha ağırdı .bazen öylece durup seyrediyorum insanların anlattıklarını dinliyor vede daha büyük daha önemli dertleri düşünürken buluyorum kendimi çaresizlikten hayatından vazgeçmiş insanlar .evladının karnını doyuramadiğı için isyan eden babalar yada bir annenin feryadı ,peki ya diğer taraftakiler derdim ağır diye isyan edip elindekinin kıymetini bilmeyenler hiç düşünüyorlarmi açlıktan ağlayan insanları yada çaresizlikten canından vazgecenleri ! Hiç sanmıyorum dedimya herkes anlıyorum kelimesinin arkasına sığınmış gidiyor kimse anlamıyor kimseyi çare olmuyor kimse kimseye öylece akıp gidiyor zaman vede kirleniyor kirleniyoruz günbegün.kayboluyoruz,kaybediyoruz.......