KİMSEM YOK

Bakıyorum etrafıma hiç kimse yok
Dost diyebileceğim kimsem yok
İşi biten terk etti yavaş yavaş
Çıkarı olmayan ardına bakmadan koşar adımlarla gitti
Canım diyenler canım dediklerim yok oluşumu izliyor
Belkide kahkahalarla gülüyorlar yok oluşuma
Sessizce izliyorum herkesi neler oluyor neler yapıyor bu insanlar diyorum
İçim yanıyor acı bir gülümseme düşüyor dudaklarıma
Boşver herkes ederi kadar diyorum sessizce
Ne yapmalıyım diye soruyorum kendime duygularım acıdan acıya sürüklüyor beni
Ben ne için varım diye sorgulamaya başladım kendimi
Kalbim paramparça olmuş her gelen bir çivi çakmış delik deşikti
Kan revan içindeydi canım dediklerim canım diyenlerin müthiş eseriydi
İç dünyamda depremler yaşıyordum bu enkazdan nasıl çıkabilirdim
Yada çıkmam gerekiyordu
Savaşmaya başladığımda farkına vardığım şey yanımda sadece yalnızlığım olduğu
Dikenli yollara çiçekler ekerek çıktım bu savaştan
Dostlar yine de dost gibi görünecek yine acı ummanlarına salacak
Ama hesaba katmadıkları birşey var zaman yaşattıklarını yaşatacak belki bugün belki yarın zaman gösterecek
Dost olmayıp ta dost gibi görünenlere sevgim kadar nefretim de çok
AYŞE SIRT