Kırdı gün unutuldu.

Bana dönüp çok iyi bir insansın diyor.
Yüzüme gülüyor.
Ardımdan konuşmaya doyamıyor.
İyiliğimi istiyormuş gibi görünüp arkamdan kuyumu kazıyor.
Kol kırılıyor yen içinde kalıyor.
Kendime olan güvenimi yerle bir ediyor.
İyi insanlar hiçbir zaman sevilmiyor.
Hak etti değeri bulmuyor.
İyi insanlar kendi kendini büyütüyor.
Tekrar umut etmeyi öğreniyor.
Her şeyi silip yeni bir sayfa açıyor.
Bir zaman sonra ayakları yere daha sağlam basıyor.
Artık kendini seviyor.
Seneler sonra hiç yüzü kızarmadan vicdanı sızlamadan tekrar karşıma çıkıyor.
Özür dilemek istiyor.
Kalbim seni Allah affetsin hani onun kulunun paramparça ettin ya diye haykırmaya doyamıyor.
Halbuki dilim lâl, gönlüm melâl oluyor.
Kin gütmem Allah biliyor.
Bu yüzden kalbim hep kendi ekmeğini yiyor.
Seneler kendimi sevmeyi öğretiyor.
Yapılan kötülükleri silip yerine güzellerini bırakıyor.
Kalbe zarar vereni zaman alsa da unutuyor.
Unutulan bir şeyi bağışlamaya gerek kalmıyor.
Kendini bulunmaz Hint kumaşı zannediyor.
Oysa ki kırdı gün unutuldu o bunu bilmiyor.
Instagram: @RC2102