KIRIK ELMAS

Yeryüzüne çıkarılmak için hazır bekliyordu. Çok değerli ve kıymetliydi. çevresinde ona benzeyen yüzlercesi vardı. Diğerlerine nazaran daha keskin hatları onu farklı kılıyordu. kristalize parlaklığı ise göz kamaştırıyordu. Bir gün madencinin biri geldi yanıbaşına kadar. Kasketindeki fener tüm çevresini aydınlatıyordu. İşçinin uzun uğraşları sonucu iyice yüzeye yaklaştı. Ancak işçi yanında kendisinden daha cılız parlayan ama daha yukarıda duran bir başka elması farketti ilk. Madencinin gözleri parladı. Gülümsedi elmasa. Hemen bulduğu yerden çıkardı. Sağına soluna bakmadı. Aramadı gözleri başkasını. Elmas hayal kırıklığı yaşıyordu. Gözyaşları değerli taşına değdikçe ışıldaması daha da artıyor ancak kimse görmüyordu. Çaresiz bekleyecekti. Bir başka zaman yine bir maden işçisi geldi. Takır tukur duyduğu sesler heyecanlandırdı. İşte şimdi bulunacağım dedi içinden. Fakat yine bulunamadı. Bekledi, bekledi aylarca hatta yıllarca. Sonra bir gün çıkarıldı büyük bir hevesle. Çok mutluydu. Yeryüzünde ışıl ışıl parlayacağının hayallerini kurarken bir ses duydu. Bir kırılma sesi. Canı yanmaya başladı. Parçasının kırıldığını anlaması uzun sürmedi. Gözlerinden yine yaşlar boşaldı. Madenciyle gözgöze geldi o sırada. Ona; beni neden kırdın diyen gözlerle baktı. Madenci oralı olmadı. farketmedi bile. Artık yeryüzündeydi ama mutlu değildi.

İnsanlarda tıpkı elmaslar gibidir. Aslında ait oldukları yer belki de ulaşmayı düşündükleri yerden daha kıymetlidir. Fakat farkına varmazlar. Kendi değerlerinin, güzelliğinin hep başkaları tarafından farkedilip işlenmesini beklerler. Halbuki itina ile işlenmiş ona ait bir ruhu zaten hep vardır.

Kalbinizdekileri, yüzeye kırmadan çıkarabilen doğru insanlara rastlamak şans işidir. Bu durum tıpkı bir elmasın kırılmadan bir madencinin elinde yeryüzüne çıkarılması gibi bir şeydir.