? Kırmak ?

İnsan bazen en çok kendinden yorulur.
Bıkar aldanışlarına,yutar söyledikleri birçok sözlerini...Bu hayatın ne kadar da kısa olduğunu hep unutur kırarak, dökerek yaşarız hunharca hiç bitmeyecek gibi...Sonunda da en çok kendimiz yoruluruz...Bazen soruyorum kendime en çok kırmak mı yorar insanı yoksa kırılmak mı yorar ? diye.
Sonra fark ederim ki kırmak daha çok yorarmış insanı...Neden mi?
Ne demişler; Kalp kırmak Kabeyi yıkmak kadar günahmış...O yüzdendir ki bu büyük günahı kalbe yerleştirmek, kırılıp sonradan unutacak bir kalbe göre daha ağır gelir...Zaten kırmak olmazsa kırılmak ta olmaz...Öncelikle kırmaktan herkes vazgeçerse kırılacak kimse kalmaz...Hani bir söz vardır...
"Yarın öleceğimizi bilsek,tüm kırgınlıkları unuturuz ama biz sonsuza kadar yaşayacakmış gibi kırıcı ve gururluyuz." Ah! Ne kadar da anlamlı ve derin bir söz...Ne diyebilirim ki batsın böyle gurur ,kurusun böyle kalp.!