Kıymeti dost, yanlışlıkla uyumadım bugün :) dün yazmamış olmamın garip bir mahcubiyeti var diyebilirim, ancak artık senin mahcup olman gerektiğini düşünüyorum. Sence de artık yazman gerekmiyor mu? Yazmadığım zaman 'dün yazmamışsın' deyip sitem ediyorsun ama iş yazmaya gelince kalemin tutuluyor galiba. İsteğim seni üzmek ya da zora koşmak değil ama senin tabirinle 'öyle olmuyor paşam'
Gayet sağlam bir kafayla yazıyorum şimdi sana, uykum felan da yok. Neyse, tüm uzlaşmacı tavrımla yazmaya devam ediyorum...
Kıymetli dost, eylül bitiyor. Eylülün çocuğu olan ben istediklerimi tamamlayamadım. Açıkçası biraz hızlı geçiyor. Bu hız beni korkutuyor. İçimde Muhammed'in yaşlanmak istemeyeşinin korkusu var. İsteyip koşamamak, merdivenleri teker teker çıkmak, dondurma yerken dişlerinin sızlaması, gözünün önündekini görememen ve duyamaman. Birkaç yıl önce tuttuğum defterin bir köşesinde 'genç bedenimde yaşlı bir yürek taşıyorum' yazmışım. Yanılmışım. Yüreğim de çok genç ve toy. Acaba daha ne kadar yanılabilirim yazarken, yıllar sonra hangi yazılarımı okuyunca güleceğim, ya da kızacağım kendime bilmiyorum. İçimde bir şeyler büyüyor, hissediyorum ama büyüyenin hangi tarafım olduğunu inan anlayamıyorum. Kalemimin bir çocuğun kaleminden farkı yok, bir arpa boyu yol katetmiş değilim. Hâlâ bir fincan kahvenin mutluluğu günlerce yetiyor, bir tebessüm günümü güzelleştiriyor, her salıncak gördüğümde içimde zaptettiğim çocuk beni yıpratıyor. Ne bileyim işte, en iyi sen biliyorsun beni. İçimdeki çocuğa birkaç kez denk gelen babamın tepkisini de anlattım sana. Herkes muhatap olduğu bu Ayşenur'u sabit ve ağır duruşuyla bilirken içimdeki koşma arzusunu bastırmak biraz yıpratıcı oluyor. İçimdeki çocuk büyümüyor kıymetli dost, günden güne daha afacan bir şeye dönüşüyor. Birilerinin ziline basıp kaçmak vs. değil bahsettiğim, anlıyorsun beni. Artık diğer arkadaşların dünyasına girip biraz butik ve kıyafet mi konuşmalıyım? Çok zorladım, o dünyaya giremiyorum, boğulacak gibi oluyorum. İhtiyacım olmayarak aldığım her şeyde ümmetin hakkına giriyor gibi hissediyorum. Defter almayı bile bıraktım, eskisi kadar defter kullanmıyorum. Umarım yazdıklarımın dijitalleşmesi duygularımı bir makineye dönüştürmüyordur...
İnsan hayatında yedi yılda bir yenilenir, başka bir kişiye dönüşürmüş. İki yediyi devirdik, üçüncü yedi biraz tehlikeli. Daha vakit var dediğini duyar gibiyim ama sen buna çok yakınsın, biraz dikkat et. Ben de en kısa zamanda büyümeye çalışayım. Ya da mutluluk çıtasını biraz daha mı yükseltmeliyim, yoksa üzülürmüşüm, öyle diyor bir arkadaş. Bilmiyorum. Asra veryasın edecek halim kalmadı, bin çiçeği sulayan ellerim bir yangını söndüremedi, ezberlediğim şiirleri kendi kendime mırıldanıp duruyorum, şiir seven de kalmamış, seveni de bıktırırım korkusuyla çok tutamıyorum. Dur güzel bir şeyler söylemiş olayım; bir kitap kulübü kuruyorum. Daha detaylandırmadık, Rumeysa hcya çıkaracağım bu fikri, olmazsa kendi aramızda.
Fazla uzatmayıp kapanışı yapıyorum;

Yarının güneşine söyleyecek bir çift lafım var:
Bana biraz sabrı öğret. Milyon yıldır bıkmadan aydınlattığın şu karanlık dünyada bir lahzalık aydınlık koy kalbime.


19.09.2019