Kıymetli Dost,
Bazı zamanlarda bir şeyler yazmak kelimelerin anlamlarını daraltır. Gökyüzü olağanüstü muhteşemliği ile gözbebeklerime sığıyor, yıldızlar bir ayrı güzel. Zaten insan göğe vurgun diyor ya Cahit Zarifoğlu, işte derinlerimden vurgunum göğe. Sabah doğan güneşine, kucak açtığı yıldızlara, her haliyle aya, hâlâ çocukluğuma dönüp bulut oyunu oynadığım şekil şekil bulutlarına hayranım. Bugün güneş batarken balkonda oturdum. Gökyüzünün tonlarına bıraktım tüm düşüncelerimi. Sonra birkez daha hayran oldum Allah'a. Sonra çağdan uzak bir yer aradım, bulamadım. Hani Hacer annemiz Safa ve Merve arasında koşmuş ve suyu defalarca serap olarak görmüş çölde. Sonra zemzem nasib olmuş ya, ben de dedim kendi kendime; aslında bu çağ ile alakası olmayan bir yerde yaşıyorum. Meşguliyetlerim beni çağın yanına yaklaştırmıyor. İslam medeniyetinin minimal hâli içinde yaşıyorum bir bakıma. İşte bu gördüğümün serap tarafı. Sonra eğer mücadele edersek Allah Zemzemi nasib eder. Eğer Hacer Zem diye bağırmasaymış Zemzem bir nehir olur tüm dünyayı dolanırmış. Bizim akışımıza kimse dur diyemecek, kuraklaşan dünyaya yayılacak sedamız. Biraz alâkasız oldu galiba. Zaten sana yazarken güzel yazmak ya da alâka kurmak gibi bir çabada olmuyorum. İçimden geldiği gibi yazıyorum. Bazen karmaşık oluyor satırlarım, bazen saçma, bazen iç karartıcı. Arada yüzünde minikde olsa bir tebessüm olmuşsa o da iyi benim için. Canını sıkan satırların telafisi olsun.
Kış biraz hızlı gelecek gibi duruyor. Hava şuan soğuk. Üşüdüğüm halde pencereyi kapatmıyorum. Arkadaşlardan bazıları öksürüyor. Grip olmanın düşüncesi bile içimi daraltıyor şimdiden. Geçen yediğine içtiğine dikkat et, hasta olsan da izin yok bize lazımsın dediler. Bende içimden kış gelse de yorganımla zayıflayan duygusal bağlarım bir kuvvetlense diyordum. Yazın sabahları namazdan sonra uyanık kalmak çok güzel ve zevkliyken kışın tam bir işkenceye dönüşüyor. Soğukta kitap okuyamıyorum, üzerime bir şey alınca uykum geliyor. Zaten biliyorsun uyumak için ortama ihtiyacım yok. Bugün 'bizim arkadaşlardan uykuyu sevenin olmaması çok güzel' dediler. Uykuyu sevdiğimizi söyledik. Uzaktan seviyorum dedim, sesini duymadan, gözlerine bakmadan seviyorum. Kavuşamayışlarımızı seviyorum, bana uzaktan bakışlarını, yanıma gelemeyişini seviyorum dedim. İlk defa .. hcnın bu kadar güldüğünü gördüm. Cemal Süreyya'da hakkını helal etsin artık, uzaktan seviyorum şiirini ancak uykuyla deforme edebilirdim :) Espiriyi bile şiire bağlamama alıştılar. Bazen mani gibi şeylerde çıkıyor ortaya, o zaman daha komik oluyor. Bazen laf arasında söylediklerimi wp durumlarında görüyorum. Telif hakkı yok yazdıklarımın, içimde iki kapak haline getiremeyeceğim her şeyi yaktım. Hatta yazımın altına biri adını yazıp paylaşsa ona da sinirlenmem artık. Başardım galiba kıymetli dost. İçimin mavi denizinde yüzmeye çalışan kağıttan umut kayığımı batırmayı başardım. Şimdi içimdeki denizin dalgalı veya durgun olmasının hiçbir anlamı yok. Tüm kabiliyetsizliğiyle yüzmeye çalışan bir kayık yok artık, deniz kayıksızda denizdir zaten. Galiba sadece kağıttan kayığım değil, ne yazmam gerektiğini bilmediğim diğer umutlarımda battı o kayıkla. Gerçeklik ihtimali olsaydı kağıttan olmazlardı zaten. Satırların uzaması sanki havanın soğuğunu arttırdı gibi, nedensiz dolmaya başladı gözlerim. Kapanışı yapmadan senden şiir beklediğimi söylemiş olayım.

Yarının güneşine söyleyecek bir çift lafım var:
Geceleri terkedip karanlığın binbir tonuna mahkum ettiğin şu gökyüzü matem havasında her gece. Sabah iki kelam özür borcun var mavi bulutlara. Hiç kimse umut dağıtan maviliğinden vazgeçip siyahın matem havasına girmek istemez. Gözlerime yansıyan mavi bulutlar ve bana umudu hatırlatan her şey için bir teşekkürüm var sana. Her sabah kitabımdan eksik etmediğin ışığın için teşekkür ederim..

21.09.2019