Kıymetli Dost, bugün de olmadı...
Bugün de adalet zincirli, bugün de Türkiye'nin anlına yeni bir leke sürdü mahkemeler. Bir avukat yazmış, hocam, 'savunma yapmam anlamsız' demiş duruşmadan sonra. Bu cümleyi içimle hissettim. Ne garip tabir değil mi, öyle söyleyesim geldi. İçimle hissettim demek, lanet okumak demek bu düzene, iğrenmek onların ideolojisinden, ahlar üzere kurulu koltuklarından, gözlerinden akan ve bir tasma gibi boyunlarında duran koltuk sevdalarından, mikrofondan yükselen ve zihnime kazınan 2911den ve diğer tüm maddelerden. Yirmibirinci asrın her karesinden iğreniyorum. Yazacak çok şeyim var ama onlar adına bir cümle daha söylemek gelmiyor içimden. Belki beklenen bir karardı ama insan zulme alışamıyor. Elden birşey gelmemesi kadar acı bir durum yok galiba. Avukatların yaptığı savunmalar, hazırlanan sayfalarca rapor ve bu iş için yapılan neler neler sanki bir oyun gibi. Sanki herbir mahkeme yeni bir perdesi bu oyunun. Sanki bu oyunu izleyenler değil de oynayan bizler ağlıyoruz. Kaybetmedik biliyorum, öldürülsek de kaybetmeyeceğiz. Ama yüreğimdeki şu ince acıyı da bir türlü atamıyorum. Şimdi herkes yazıyor 'hukuk öldü'. Farkında mıyız, ölen hukuk ve yapılan binlerce haksızlık bir kedi kadar konuşulmadı ülkemde. Bugün özellikle her kanaldan izledik haberleri. Tüm spikerker ciğerimiz yanıyor diye sundular orman yangını haberini, tarım bakanı açıklama yapıyor 'uçaklarımıza güvenmiyorum, o yüzden göndermedik' diyor. Ülkemde güvenilmeyen sadece itfaiye helikopterleri olsa yine iyi, bu sistemin hiçbir tarafına zerrece itimadım yok...
Kıymetli dost;
Acaba hakimler hâlâ tokmağı vuruyorlar mı kararı söylemeden? Eğer vuruyorsa salondakiler nasıl dayanıyorlar o sese... Hiç durup düşünmüyorlar mı verdikleri kararı, bir insanın hayatıyla oynamak bu kadar kolay mı?
Bugün eteklerime bulaşan caddelerin tozu hiç sıkmadı canımı. Bu çağdan daha büyük zararlar görüyorduk, feracemin ucundaki tozların bir kötülüğü yoktu. Az önce ipe astım feracemi, miss gibi kokuyordu. Şu asrıda çarşaf çarşaf bölüp verseler elime dedim içten içe, ilk kanun ve mahkemerden başlarım yıkamaya. Tekrar, tekrar, tekrar yıkarım.
Sana çağdan yazmamın bir anlamı yok, sen de her şeyin farkındasın. Yine haksız bir karar verildi ve yine oturmak zorunda kalıyoruz yerimizde. Meydanlarda arayamıyoruz hakkımızı. Adaleti kaldırımlarda bile bekleyemiyoruz. Yoksa istenmeyen bir kazaya sebebiyet verir, gözüne çöp batar bazılarının, belki derin uykusundan uyanır insanlık. Şimdi yine sadece yazmak geliyor elimden, yazıyorum. Yaptığım bir trajediden farksız, ben de farkındayım. Sadece sen okuyorsun, yanlış anlaşılmasın yazıyorum deyince bir okuyucu kitlesi gelir ya akla, o yüzden öyle söyledim. Ben yazıyorum, yüreğimde ince ince yanan ateş harlanıyor mürekkebimle, sen okuyorsun.. sende okuyunca ne oluyor bilmiyorum...
İki gündür yazmadım çünkü bugünlerde okuyamayacağını biliyordum. Zaten mahkemenin tedirginliği üzerimdeydi, yine mahkemerin işlediği cinayetleri, yaptığı hırsızlıkları yazacaktım. Belki bir gün çok güzel şeyler yazarım, gözlerin ışıldar okuyunca. Ancak şimdi yapacak ve yazacak başka bir şeyim yok. Bir kitap açacağım ve ilk sayfasını okuyup uyuyacağım. Evet bu saatte, evet iyi hissetmiyorum, sadece uyumak istiyorum.
Kıymetli dost, ben vurulan her çocuğun gözünden akan bir damla yaştım toprağa düşen. Ben parkta pamuk şeker satan çocuğun yüzüne kazınan hüzündüm, hakimin "karar!" sesiyle yüreklerde uyanan korkuyla karışık heyecandım. Kıymetli dost, ben bir şiirin razı, boynu bükük bir gülün mutlu ettiği bir insandım, bu dünya bana ağır geldi.