Kıymetli dost, cadde çok sessiz. Güneşin görevinin bitişi sanki tüm şehri derin bir yasa bürüyor gibi. Bugün öldürdüğümüz gün yarın bir şans daha verecek bize. Sonra bir yarın daha, bir yarın ve yine bir yarın daha..
İnsanlar dünlere çevirdiği yarınlarından kaygısız. 'Yarın yaparım' cümlesi içlerine o kadar işlemiş ki, güneşin onlar için doğacağına o kadar eminler ki onların bu eminliği beni ürkütüyor.
Çok habersiz yaşadıkları için de gelen her ölüme 'ani ölüm' diyorlar. Oysa binlerce karine geldi onlara, mahalleyi birkaç dakikalığına soğuk bir sessizliğe götüren selâlar, yaprak döken ağaçlar, batan güneş hep bir karine değil mi ölümü hatırlamak için?
Hz. Ömer'in kendisine sadece ölümü hatırlatması için tuttuğu köleyi ve saçında ilk akı gördükten sonta onu azad etmesini duyduğum zaman 12 yaşımdaydım. Ben de demiştim, bir işaret bulmalıyım. O anda bir uçak gördüm gökyüzünde. Göğe yükselen her uçakta birinin ruhunun o uçak gibi yükseldiğini düşün demiştim kendi kendime. Bulunduğum yerden uçaklar çok sık geçiyor ve havaalanı direkt görünüyordu, galiba o yüzden uçak seçmişimdir. Hâlâ bir uçak görsem veya sesini duysam ölümü hatırlar bazen ölen kişinin gıyabında dua ederim. Bunlar çocukluğumdan miras kalan ve o yaştaki duygularımı sürekli canlı tutan şeyler.
Bugün tam elime kitabımı aldığım sırada bir arkadaş gelip yanıma oturdu. Masadaki kitapları göstererek 'arkadaşların mı' dedi. Belki evet belki hayır dedim. Kitaplar hakkında konuşmak istiyordu, gerçekten hayatımdaki yerini merak ediyordu. Kitapların dedi bir arkadaş değilse ne o hâlde?
"Kitaplar senin bana verdiğin duyguları veremez, beni mutlu edebilirler ancak kapağını kapattığım zaman mutluluk o iki kapak arasında kalır. Bana sürekli bir şeyler anlatırlar ama beni dinleyemezler. Raflarımı doldururlar ama yanıma oturamaz, benimle sokağa çıkıp yürüyemezler. Ve sen olmadıktan sonra binlerce kitabımın olması anlamsızdır, çünkü o kitapları anlatacak biri yoktur. Kitaplar beni değiştirmek sûretiyle çevremi değiştiriyor. Beklediğin cevap 'insanları sevmiyorum çünkü kitaplar var' ise öyle düşünmüyorum, insanları seviyorum elbette. Ancak insanlar iyidir ama kitap okuyanlar başkadır diyebilirim" dedim. Kitaplar hakkında uzun bir sohbet oldu. Kendisinin okumaya geç kaldığından şikayetlendi. Birkaç saat sonra bir kupa kahve bıraktım masasına. İlk defa kendisine böyle bir şey yapıldığını söyledi. Aksineydi. Yakın arkadaşlarıyla çok iyi olduklarını ve bir elmayı dahi bölüştüklerini çok iyi biliyordum. Ama bir başkası böyle bir şey yapmamış olabilir. Aslında herkes için bu böyledir. Yakın birkaç arkadaş ve diğerleri. Bunu yadırgamıyorum, ortak noktalar ve mizaçlar kişiden kişiye değişkenlik gösterir, arkadaşlıkta böyle bir şey ama ne bileyim sanki yanlış olan bir şeyler var. Böyle olmaması gerek. Bundan sonra her kahve yaptığımda mutlaka bir başkasına da yapacağım. O bir lahzalık mutluluğu görmek çok güzel.
Yusuf yaz okuma listesiyle kitap kurdu seçilmiş ve kitap okuma yarışında 30 sn.de bir sayfa okuyarak ikinci olmuş. Beni arayıp teşekkür etti. Bu senin başarın dedim. Bana sen bana bir sürü kitap okuttun dedi, hem de Zeynep ablam gibi kızarak değil, sadece oturup kitap okuyarak. Senin okuduğunu görünce ben de okudum dedi. Üzerinde 'kitap kurdu' yazan madalyonunu boynuna takıp fotoğrafını göndermiş. Çok mutlu oldum. Acaba dedim, kur'anımı sabah namazdan sonra değil de akşam okusaydım daha mı iyi olurdu, o zaman kur'an da okumuş olurdu. Sana gönderdiğim kayıttaki gibi şeyler de olmazdı :) Bir sonraki yaza Allah ömür verirse diyelim, ona adadığım ömrüme bir yaz daha bahşederse...
Şimdi yarın ki güneşle gelecek bir yığın mesele var aklımda. Hangisini nereye oturtacağımı şaşırdım.


Yarının güneşine söyleyecek bir çift lafım var:
Ateşinden bir kıvılcımda benim kalbime koy. Bir kıvılcımlıklık aydınlık olsun şu karanlık asır.

12.09.2019