Kıymetli dost, sokakta ıssız bir hareketsizlik, ağaçlarda insanı uzaklara götüren bir hareket var. Sokağın ıssızlığına karşın içimin olağanca kalabalığıyla oturuyorum bu gece. Aklımda bir yığın soru işareti yerine çakılmış bir halde cevaplarını bekliyor. Ne yazık ki cevabı ben değil önümüzdeki günler gösterecek, hatta korkarım ki belki yıllar. En yakını mahkeme. İçimdeki bu histen nefret ediyorum. Yine olmayacak diyen beni susturuyorum, umut dolu olanın sesi titriyor konuşurken. Ne diyeceğini bilmiyor, öylece susuyor. Olacak değil mi diyorum, bu iğrenç göl maya tutacak? Başını sallıyor sadece. Evet bile diyemiyor, ağzını açsa ağlamaya başlayacak bu halimize. Yarını düşündükçe sinir bir şekilde geriliyorum, inşirah okumaktan başka bir şey yapamıyorum. Sen de 'görebilecek miyiz o günleri' dedin, sonra Seyyid Kutub'un 'zafer için çalışmayın' sözünü cevap olarak verdin kendine. Ben artık göreceğimiz günleri hayal edemiyorum. İnsanın ne kadar iğrençleşeceğini düşünemiyorum. Kendi türünü yiyebilen bir canlının bir üst seviyesi olur mu bilmiyorum. Bazen ben de bildiğim soruları sormak istiyorum ama kendime cevap verecek halim olmuyor.
Şimdi her şeyimle sessizim. Satırlarda bir lahzalık gürültüye tahammül edecek halde değildim. Böyle gidiyordu, yazmıyordum. Okuduğum her kitapta yakaladığım sessizliğin altını çiziyor, adına methiyeler diziyordum. Bir paragrafta tırnak içine alınan ve son bir haftadır tüm benliğimi kaplayan derin bir sessizlik. "Sessizlik"..
Sessizliğinde sesi varmış, onu öğrendim. Konuşmak, yazmak yeterince aşikâr ifade edilemeyince hiçbir işe yaramazmış. İçimde cıvıldayan çocuğunda sesi kısılırmış.
İçimdeki çocuk susunca yazmadım, inan şuraya bir nokta bile koymak gelmedi içimden. Zaten yetişkin tarafım yazmanın boş olduğunu söylüyor her seferinde. Çok uğraştın ama olmadı diyor. Ben de artık karşı çıkmıyorum ona, sessiz kalıyorum sadece.
İçimi de yanıma alıp yürümek istiyorum kıymetli dost. Yarın gün doğana kadar yürümek istiyorum. Şimdi her zerreme hakim olan bir can sıkıntısıyla oturuyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.
Yarın mahkeme var. Ve buraya tahliye haberini yazmak istiyorum. Yarın mutluluktan ağlamak istiyorum. İçimde konuşan çocuğun sesini kıstılar, kalemimi derin bir sessizlik kuyusuna düşürdüm sonra. Ümidimin parçaları ellerimde, bir taraflarından tutup yapıştırmaya çalışıyorum. Ama gözyaşlarım parçaları tutturacak kadar kuvvetli değil. Yarınki güneş adalete doğsun kıymetli dost. Zahirde aydınlık, batında zifiri karanlık sabahlara uyanmak ziyadesiyle yıprattı beni, çocuk yanımı susturdu, mürekkebimin rengini soldurdu.
Yarın güneş başka doğsun.
Diyecek başka bir şeyim yok.