KOKU

Çok unutkan bu yürek..

İnsan kötüyü unutur mu yüreğim?

Diyorum ya unutuyor bu yürek..

Unutsun, elbet hatırlatır hatıralar kendilerini..

Karışsa keşke duygular varlığıma..

Arayış içinde olsa bile bile içime.

Haylazlık yapsa şu dudak, yana yana tenime..

Kimsenin bilmediği rivayete kapılsa ufak büyük..

Oysa dünyada ki her şeyi unutabiliyorken onun kokusunu unutamıyordum.

Kokusu beynimde hasar bırakıyordu.

Bir kazada oluşan kalıcı hasar gibi.

Kokusu beynime gidiş yoluydu..

Tıp ki mecbur kalan habersiz bir ele sığınış gibi..

Kokusu bana acı veriyordu her benliğime, damarlarımdaki her kana zarar vere vere benden uzaklaşıp başka kanlara gidiyordu..