Körlük

Biz kör oldukça,
Dünya da kanıyor.
Görmezden geliyoruz her çığlığı,
Yüreğimiz taş, gözlerimiz buz.

Sokaklar boş çığlıklarla dolu,
Ama kimse duymuyor, kimse bakmıyor.
Ellerimizle ördük duvarları,
Kendi karanlığımıza zincir vuruyoruz.

Adalet ölü, vicdan kör,
Karanlıkta çırpınan ruhlar sessiz.
Biz kör oldukça,
Dünya da bakılacak yüzünü kaybediyor.

Bir gün aynalar kırıldığında,
Kalan sadece yıkıntı ve kül.
O zaman belki anlarız:
Görmek sadece gözle değil, yürekle olurmuş.