KÜÇÜK YÜREK SIZISI

Minik yüreklerde hisseder acıyı.
Daha büyümemiş gözlerde ağlayabilir aslında.
Önden iki dişi düşmüş ,
Yedi yaşında bir çocuk ,
Günlüğünde ağlanası bir yazı ;
"Ablam benimle oynamadığı için onu sevmiyorum. "
Gerçek hayatta ismiyle hitab ettiği ablasını , defterinde abla diye yazmış.
Demek ki saygı duyuyor ona ,
Günlüğü de olsa toz kondurmuyor kardeşine.
Ablam diyor ,
Benimle oynamadı ,
Ve ağlayan bir surat çiziyor defterin sonuna.
Yedi yaşında ki bir yürek , acı hissediyor demek ki .
Sonra kitabımın arasında duran ayracımı görüyor , çok güzel benim olsun mu diyor ?
Daha güzellerini gösteriyorum , tavşanlı , çizgi karakterli olan bir tane seçiyor, bu bana göre diyor , gözleri gülüyor minik çocuğun.
Anlıyor insan...
Minicik bir yürek acıyı da hissediyor ,
Minicik olaylardaki büyük mutluluğu da .
Ben o minik yüreği çok seviyorum...
02/02/2018
》Gelelim bu yazıyı yazdıran olaya...
Küçük kardeşim birinci sınıf , öğretmeni yarıyıl tatilinde öğrendikleri harfleri unutmasınlar diye her gün bir kaç kelime de olsa günlük yazmalarını istemiş. Zaten bunun öncesinde ben ona öğrendiği harfler kadarıyla yazdırıyordum. Ama önceki sayfalarını hiç okumadım . Çünkü benim de defterlerimin izinsiz okunması hoşuma gitmezdi. Kardeşim sayfaları kurcalarken yukarda yazdığım bir cümlelik yazıyı ve çizdiği yüz ifadesini gördüm. Bir an gözlerim doldu. Bunu yaşaması değil üzücü olan , kendisinden dört yaş büyük ablasıyla zaten sürekli tartışıp hemen geri barışırlardı. Ama beni üzen bunu günlüğüne kimsenin haberi olmadan , yardım almadan yazmasıydı.
Bunun üzerine ben o duygu yoğunluğunu yaşarken elimde ki okuduğum kitabın ayracını gördü çok güzel dedi. Sonra bende çok küçükken yaptığım ama büyüdükten sonra da atmaya kıyamadığım ayraç koleksiyonumdan istediği bir ayracı verdim. Ayracı günlüğünün arasına koydu. Sonrasında diğer kız kardeşime onun hakkında günlüğüne yazdığı yazıyı söyledim. Anlatırken gözlerim doldu. Kız kardrşim de pişman olmuş olacak ki çok ağladı.
Arada günlüğünü okumadan bakarım yerinde mi diye.
Bu da böyle bir anımdır.
Yazıp yazmamak konusunda tereddüt ettim ama yine de yazmak istedim.
Kardeşimin ince yürekliliği sürekli gözlerimi yaşatır. Bu Nisan ayında doğum gününde ona akvaryum ve balık almış , yanınds olamayınca annemle göndermiştim. Annem görünce sevinçten sesi titredi , gözleri doldu dedi. Telefonun öteki ucundan bende aynı şeyi yaşadım..
Hâlâ çocuk olabilir miyim bilmiyorum ama ben o küçük çocuğu büyümesini istemeyecek kadar çok seviyorum.