Lâdesten Yalnızlığa

Kıymet bilen insanlara zaafım var.
Kaderin boynuna sarılmış,
Hakîkat için çırpınmakta olanlara zaafım var.
Hiç kimseyi kırmamak için,
Kendini yalnızlığa adayan insanlara zaafım var.

Ve gülün papatyasına hasretim var.
Güzel açmasına,
Huzur vermesine.
İnsan sevdiğine huzur verir dediler.
Ya sen Havsa'm!
Bana huzûrunu verebilir misin?
Bana huzûr içinde mutluluk bahşedebilir misin?
Ben sana söyleyeyim Havsa'm;
Yaradanı yaradandan ötürü sevmezsen,
Nasıl anlarsın bu rûhumu?
Anlayamadığın yerde,
Nasıl koyarsın bu cendereli fânîyi içine...

Bir ömür zannedersin ya yolları,
Gittikçe bitmeyen,
Vardıkça uslanmayan bir seldir gönlündeki hani,
Ya o yolda tamâmen yürürsün,
Ya da onsuz ölürsün...

Sessizce gitmek gelir bâzen içinden,
Ve ansızın gidersin.
Gittiğinde ne yaran kalır, ne acın.
Bir olmuştur, bütün olmuştur bu suâller.
Bütün gerçekleri öne sererler.

İnkâr edemezsin.
Çünki bilirsin derdinin içinde dert kafesindir.
Kafesler gülüşlerinin altın rengidir.
Hangi renk hangi acıdan, bilemezsin...

Bir kapı aralanır gece vakti.
Bir ışık doğar içeriye, çöl gecelerinden.
Ve bir rüzgar eser,
Mehtâbın ellerinden.

Kalbine sığmaz o kum tâneleri.
Dâne tomurcuğu gibi sarar bu bedenini.
Gönlün mayhoştur şu esen rüzgar için.
Bir damla gökkuşağı olur gözlerinde,
Bu karanlık çöller için...